Met de vierde kandidaat Sara Desmedt zit de Jong Muziek wedstrijd verbonden aan TAZ2009 precies in de helft. Intussen is geweten dat de laatste participant, de vrouwelijke hiphopper Mari M.,wegens gezondheidsproblemen moet afhaken. Vrijdag krijgt men daarom Mary & Me voorgeschoteld.
Niet zelden rekruteert TAZ in de kunstzinnige middens en daar komt ook Sara Desmedt uit. Zij presenteerde maandag met 'De Schapen Zijn Verdronken'' haar project kleinkunst, een programma waarmee ze afstudeerde aan het Herman Teirlinck Instituut in Antwerpen. Ondanks de Nederlandstalige titel behelst deze voorstelling zelfgeschreven liederen in Frans en Engels. Ze vindt de titel immers beter klinken. Zo'n projecten zijn vaak eenmalig of hebben een beperkte houdbaarheid, want de afgestudeerden gaan na de studie en ondanks ferme intenties heel dikwijls ook voor henzelf verrassende paden op, maar het is de bedoeling dat het kwartet rond en met Sara verder gaat, dan wel onder een nog te bedenken nieuwe naam. Sara Desmedt wilde haar liedjes immers op een originele wijze omkaderen. Na diverse opties bestudeerd te hebben, ook het zelf spelen, bleven enkel strijkers over. Dat zijn overigens niet de eerste de besten: violisten Nicolas Draps en Arne Leurentop, cellist en ouderdomsdeken Frans Grapperhaus en contrabassist Pieter Lenaerts gingen met Desmedt in zee, of liever: tot aan de zee, in Oostende meerbepaald, een eerste stap in de verovering van de wereld, zo ongeveer stelde de niet van humor gespeende Desmedt het voor.
Over de audio
Leurentop en Lenaerts leverden de basis van de arrangementen, maar iedereen hielp mee aan de verdere uitwerking. Die bewerkingen zijn inderdaad de
highlight van de set, die twee maal identiek werd gebracht, zowel in de open binnenkoer van Fort Napoleon als in de tijdens het TAZ festival druk bezette Club Terminus. Het akoestisch gegeven maakte dat de klassieke geluidsproblemen van de club achterwege bleven.
Toch was het avondlijke optreden iets speciaals, zeker voor Sara Desmedt zelf. Zij is het nog niet gewend onder felle spots te spelen. Er viel echter geen wezenlijk verschil te horen tussen de twee concerten, zodat de opmerkingen voor beide gelden. Omdat Draps niet beschikbaar was, werd Lotte Remmen eerste violiste. Zelfs al gaat het om "bladmuziek"' toch valt men nooit zomaar in, zeker niet in strijkorkesten waar het "samen" gevoel zo sterk speelt. Remmens invalsbeurt te midden de andere topmusici verliep, althans voor de buitenwereld, rimpelloos.
Wanneer mensen nog niet zo vaak samenspeelden, bestaat het risico dat de symbiose nog niet optimaal is. De dag tevoren bleek de samensmelting tussen zusjes Maieu en hun drie begeleiders zo goed als rond. Het is zelfs één van de sterkste troeven van Blackie & The Oohoos. Desmedt zit figuurlijk gesproken nog iets te ver van haar begeleiders. Hier kan een opstelling, anders dan deze klassieke setting, wonderen verrichten. Interactie kan ook gestimuleerd worden door de bandleden vaker te betrekken in de songs. Er zijn momenten waarop er een aanzet toe is, zoals in de enige song van andermans hand, trouwens een totale primeur voor dit gezelschap, 'Loving You' van de veel te jong gestorven Minnie Riperton, met haar geweldig stembereik: als de heel hoge noten in dat lied eraan komen, verwijst Sara naar de violiste die doodgemoedereerd speelt wat Sara niet aankan. Zo'n hilarische passages mogen zich vaker aandienen, en dat zal door het vaker samenspelen zeker nog groeien. Maar intussen is het vaak nog te veel "Sara met band".
De voorlopig retorische vraag of de frontvrouw ook zou overleven zonder band, mag men affirmatief beantwoorden. Desmedts liedjes gaan over persoonlijke ervaringen uit haar jeugd en directe omgeving, tot daar niets ongewoon, maar ze krijgen dikwijls een goede verwoording mee in een welomlijnd thematisch kader. Zo zitten de twee bedenkingen rond Maria Magdalena ('C'est Qui' en 'Mary's Bleeding Heart') in de juiste plooi, evenals 'Le Parasite', over het vertrouwde moeras naast het ouderlijk huis, waarop men dan een aartslelijk huis neerpootte.
Behalve dat het onderwerp echt wel ,,Vlaams'' te noemen is, viel hier het briljante arrangement op: zelden snaarinstrumenten zo'n lugubere, desolate en ronduit bedreigende klanken weten produceren (het is een verwijzing naar de begindagen toen ook elektronische instrumenten in aanmerking kwamen als begeleiding). Zo'n programmatische begeleiding kwam wel meer voor: de broeierige solo die Frans Grapperhaus speelde in 'Opa' verwees direct naar het feit dat Desmedts zo geliefde grootvader cellist was. "Spijtig dat hij stierf voor hij het te horen kreeg", verzucht ze. Een bescheiden hoogtepunt was 'Tache de Beauté' dat de zangeres niet gans ten onrechte het statuut van meezinger toedichtte, een ironisch label op een lied in een set waarin versmelting van "ernstige" kleinkunst en "ernstige" klassiek wordt nagestreefd.
Niet onbelangrijk: Sara Desmedt zingt goed, presenteert goed en in andere aspecten van het podiumbedrijf zal ze, na enig schaafwerk, zeker haar mannetje staan. Mensen met een kleinkunstachtergrond hebben doorgaans een minder strakke regie nodig dan muzikanten, die vaak hopeloos in de fout gaan, omdat ze een aantal basisprincipes van scenisch gedrag niet respecteren. En waar de schapen dan vandaan komen? In 'I Count Sheep' (met een leuk visueel effect in de beginmaten) komen de dieren tragisch aan hun eind, terwijl Desmedt koortsachtig de slaap probeert te vatten. Arme dieren! Benieuwd hoe dit project zal evolueren, want het valt te hopen dat het ooit daadwerkelijk tot een entiteit versmelt. De arrangementen hebben ze al.
Tekst: Antoine Légat
Audiotrack: Zjakki Willems
Meer over Theater Aan Zee - Sara Desmedt
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
