In het voetbal spreekt men soms van de
supersub, de speler die invalt tegen het eind van de match en dikwijls de wedstrijd beslist, of in elk geval voor kleur en animo zorgt. Mary & Me is een soort supersub. Door de ziekte van één der leden kon de intrigerende hiphop formatie Mari M niet optreden als achtste en laatste deelnemer aan Jong Muziek van TAZ2009. In allerijl trommelde men dit sextet op dat opereert vanuit Gent. Zij vonden het uiteraard een prima kans om hun muziek voor de Oostendse leeuwen te gooien maar beseften nauwelijks dat het om een wedstrijd ging, wat deze week al voor de derde maal te horen viel. Ze hadden wel begrepen dat het ging om een "meer akoestische" setting 's middags in Fort Napoleon en een "meer elektrische" benadering in de vooravond in Club Terminus in het Stationsgebouw van de koningin der badsteden, en hadden zich dan ook zo goed en zo kwaad mogelijk voorbereid. Bij beide gelegenheden wist de formatie te scoren: soms zijn haast en spoed toch wel goed, vooral als je jezelf de tijd niet geeft om te twijfelen aan de te nemen opties en de kans niet krijgt om de stress van een wedstrijd te laten spelen. Dit laatste figuurlijk, wel te verstaan.
Mary & Me draait om zangeres Elke-Andreas B. (verrassend genoeg de "Me" in Mary & Me) en gitarist Pieter-Jan 'Mary' De Waele, in het echte leven een koppel, maar het gaat wel degelijk om een groep, niet om een duo met begeleiders. Er zijn buitenlandse voorbeelden te geven van bands die iets gelijkaardigs deden of doen, van Triffids tot Snow Patrol, maar proberen een idee te geven van de brede actieradius zou neerkomen op serieuze
namedropping en tegelijk de bekentenis inhouden dat geen enkele vergelijking opgaat. Wat betekent dat de groep ofwel niets voorstelt ofwel een eigen smoel heeft. Gelukkig is het laatste hier waar, want niet alleen werd aan deze intelligente rock-met-ballen intens gesleuteld maar bovendien heeft Elke-Andreas B. de présence en het métier om de aandacht te grijpen en vast te houden.
Over de audio
Van hun twee concerten was de middagvoorstelling het sterkst, want al is de band helemaal niet gewend een deels "ontstopte" en ontraamde muziek te brengen, de helderheid van uitvoering, de grotere dynamiekverschillen en de verstaanbaarheid van de teksten maakten van de matinee een echte belevenis. De fraai gebouwde songs kregen met andere woorden reliëf en dat leidde tot een paar memorabele uitvoeringen. 'Rats And Dogs' was zo'n hoogtepunt: de aangehouden zware pianoaanslagen en de sombere klankkleuren onderlijnden gevat het "
up...down...up..down" gezang, dat klonk als een koor aan de ketting gelegde werkslaven. Die song werd 's avonds helaas niet hernomen. Wel hernomen en twee maal erg sterk: 'Human No More', waarin Elke-Andreas B. een knappe zangprestatie neerzette.
De groep bleek zeer verrast door het applaus van het vrij schaarse publiek, applaus dat zo lang aanhield dat ze wel een bis moesten brengen. 'Alone' bleek echter geen overschotje. Er werd in de wolkenzwangere open lucht gespeeld. Dan wil die binnenplaats al wel eens erg koud zijn, zelfs in de zomer. Dat was aan de band gelukkig niet te merken al zei de zangeres achteraf er toch last van te hebben. Het getuigt van een professionele ingesteldheid om dat niet te tonen.
In Club Terminus waren de toehoorders al even dun gezaaid, wat bijzonder spijtig mag heten. De muziek werd nu iets potiger gebracht, maar 'Gun', 'Calling', 'Freaky Girl', 'Ocean' en 'You', die opnieuw werden gespeeld, zij het in totaal andere volgorde, bleven grosso modo hun kwaliteiten behouden. In elk geval vermeed de groep de in een eerder stuk over Club Terminus vermelde valkuilen van de versterking in de club. Elke droeg nu een opvallend zwart maillot met skelet op, wat haar nog meer uitstraling gaf.
Van de overige muzikanten zong enkel De Waele, al was dat veelal beperkt tot unisono meezingen. Pianiste Selien Hoessen zong een zeldzame keer backing, maar net als alle instrumentalisten stond ze volledig in dienst van de frontvrouw: opvallend onopvallend, maar degelijk zonder meer, precies zoals het hoort. Pieter-Jan Van den Berge (sounds en elektrische gitaar), Hans Debucquoy (akoestische basgitaar, elektrische bas) en Dries Nauwynck (drums) klaarden de klus. In de bis 'Song For You' zong het duo even "
You are a beauty, you can do it all". Het werd anders bedoeld maar is ook van toepassing op dit Mary & Me.
Wat de uitslag van de wedstrijd ook zal zijn, TAZ2009 mag na een aarzelende start gerust een erg sterke editie genoemd worden met zeven van de acht deelnemers die goed tot uitstekend presteerden en onmiskenbaar groeipotentieel etaleerden. Die ene iets mindere prestatie was dan nog te wijten aan inschattingsfouten, en allerminst aan tekort aan talent. Talent stond trouwens ook achter de mengtafel: zestien maal versterkte Sam Serruys nagenoeg perfect de meest uiteenlopende acts, niet alleen een bewijs van technisch kunnen, maar ook van groot geduld en van louter uithoudingsvermogen, want het gaat om meer dan even achter de knoppen te zitten en te versterken. Het is doorgaans onervaren en telkens weer totaal andere artiesten begeleiden en meegeven wat ze later, als beroeps, hard nodig zullen hebben. Met twee concerten per dag op twee locaties, terwijl in de club na elk concert alles weer afgebroken moet worden omdat andere mensen het podium al willen inpalmen, is dat een heus huzarenstuk.
Tekst: Antoine Légat
Audiotrack: Zjakki Willems
Meer over Theater Aan Zee - Mary & Me
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
