The Walkabouts is zo’n band die al tientallen jaren albums in de markt zetten van een erg hoge muzikale kwaliteit, maar daarmee veel te onopgemerkt blijft. Ook dertiende studioplaat, ‘Travels in the Dustland’, presenteert weer een berg duivels mooie indiesongs met een stevige americana-inslag waarbij vooral de dualiteit tussen de groezelige stem van Chris Eckman en de hoge, verheven schoonheid van zijn ex Carla Torgerson centraal staat. Dat er onder de melodieus zachte liedjes met sterk uitgewerkte arrangementen soms een nogal onrustige, aanstootgevende ondertoon verscholen zit, is aanvankelijk dan ook niet te merken.
‘My Diviner’ opent dit album en toont meteen een stukje opperste sterkte van The Walkabouts. De langzame, slepende cadans waarmee het nummer binnensluipt vraagt om een haardvuur en een dikke deken. Carla snijdt meteen los door de ziel met haar licht hese stem (“No one ever said it would ever be fun. No one ever said the devils work would be done. It’s just starting”) en zorgt voor een onvoorstelbare gemoedelijkheid, die bevestigd wordt door een warme, glijdende bas. In het refrein zorgt een licht gitaarmotiefje voor extra verhevenheid waardoor het goede gevoel nog extra aangesterkt wordt.
Toch durft deze romantische ballade ook wat buiten de lijntjes te kleuren. De goddelijke zanglijnen van Torgerson beginnen wat langer uit te lopen waardoor ze niet meer helemaal in het schema van de strofe passen, de gitaar loopt een tijd mee met de slide, maar tovert er regelmatig toch ook wat kronkelingen omheen. Zo zorgen The Walkabouts tegelijkertijd voor een boeiende als een pakkende song.
