Weinig bands kunnen meer aanspraak maken op de titel vaandeldrager van de klezmer dan The Klezmatics. Met verschijningen in populaire programma's als Late Night with David Letterman en MTV News, opnames voor John Peel en een cameorol in Sex & the City is deze band – opgericht in 1986 in New Yorks East Village – de incrowd van de joodse volksmuziek al lang ontgroeid. Dit kon moeilijk ook anders met een bezetting waarbij iedereen actief was en/of is op verschillende terreinen. Oprichter en zanger Lorin Sklamberg werkte reeds samen met koppige jazzartiesten als Uri Caine en Don Byron, maar ook met de klassieke violist Itzak Perlman. Trompettist Frank Londen vertoefde dan weer in het gezelschap van John Zorn, Lester Bowie en de Ben Folds 5 en is ook nog actief met zijn eigen Klezmer Brass Allstars. In Matt Darriau heeft hij bij de Klezmatics een saxofonist naast zich met een al even indrukwekkende staat van dienst. Darriau leidt zijn eigen Paradoxtrio en samen met Londen blaast hij oude swingmuziek nieuw leven in met Ballin' the Jack. Drummer David Licht heeft dan weer een heel andere achtergrond als het kloppend hart van psychedelische rockbandparodie Shockabilly, waarin hij ondermeer samenwerkte met de experimentele gitarist Eugene Chadbourne. Met bassist Paul Morrissette en violist Lisa Gutkin – geen onbekende in de Ierse volksmuziek – klokt de bezetting van de band af op 6.
Voor de live-cd 'Brother Moses Smote the Water' werd de bezetting echter nog uitgebreid met vocaliste/orgeliste Kathryn Farmer en de joodse gospelzanger Joshua Nelson.
Over de audio
De meer dan 8 minuten durende Klezmatics-klassieker 'Shnirele, Perele' is één van de emotionele hoogtepunten van 'Brother Moses Smote the Water'. Enerzijds dankzij de virtuositeit van Sklambergs vederlichte en tegelijkertijd krachtige stem (ook in het hoge register), anderzijds door de magistrale opbouw van het arrangement.
Sklamberg zet de melodie in op een verstilde begeleiding van orgel, tsimbl en naar het einde van dit deel ook de romige basklarinet van Darriau. Wanneer die daarna overschakelt naar altsax en de melodie op zich neemt, bijgestaan door de viool van Gutkin, begint het nummer quasi oosters te kronkelen. Wanneer Sklamberg terug naar voor komt is dit weer op een begeleiding die de tijd stil zet, als is die nu beduidend steviger dan in het begin. Maar goed ook, want met het verschijnen van Nelsons krachtige gospelstem begint de muziek stevig te stralen. Sklamberg laat echter snel horen dat hij ook op dit niveau meekan. In duet (duel?) sturen ze het nummer naar een eerste hoogtepunt waarbij de hele band statig voortschrijdt.
De truc die dan volgt is even klassiek als geniaal. Nog één keer zet het arrangement een stapje terug en wordt de melodie in een meerstemmig vocaal arrangement geplaatst. Wanneer drummer David Licht met een marsritme de absolute climax aankondigt, is dit voor zowel Nelson als Sklamberg het teken om er helemaal voor te gaan. Koninklijk zeilt de melodie voor een laatste keer binnen en bekroont zo deze track met een ongekend kippenvelmoment.
Meer over The Klezmatics
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
