Weinig bands kunnen meer aanspraak maken op de titel vaandeldrager van de klezmer dan The Klezmatics. Met verschijningen in populaire programma's als Late Night with David Letterman en MTV News, opnames voor John Peel en een cameorol in Sex & the City is deze band – opgericht in 1986 in New Yorks East Village – de incrowd van de joodse volksmuziek al lang ontgroeid. Dit kon moeilijk ook anders met een bezetting waarbij iedereen actief was en/of is op verschillende terreinen. Oprichter en zanger Lorin Sklamberg werkte reeds samen met koppige jazzartiesten als Uri Caine en Don Byron, maar ook met de klassieke violist Itzak Perlman. Trompettist Frank Londen vertoefde dan weer in het gezelschap van John Zorn en Lester Bowie en is ook nog actief met zijn eigen Klezmer Brass Allstars. In Matt Darriau heeft hij bij de Klezmatics een saxofonist naast zich met een al even indrukwekkende staat van dienst. Darriau leidt zijn eigen Paradoxtrio en samen met Londen blaast hij oude swingmuziek nieuw leven in met Ballin' the Jack. Drummer David Licht heeft dan weer een heel andere achtergrond als het kloppend hart van psychedelische rockbandparodie Shockabilly, waarin hij ondermeer samenwerkte met de experimentele gitarist Eugene Chadbourne. Met bassist Paul Morrissette en violist Lisa Gutkin – geen onbekende in de Ierse volksmuziek – klokt de bezetting van de band af op 6.
Op 5 maart 2006 vierde de groep haar twintigjarig bestaan met een concert in New York City's Town Hall. Voor het album 'Wonder Wheel' – een plaat vol teksten van Woody Guthrie die door de schrijver zelf nooit opgenomen werden – riep de de groep versterking in van een handvol gasten zoals zangeres Susan McKeown, Kenny Wollesen op percussie en Boo Reiner (gitaar en banjo). Het leverde de groep in 2007 de Grammy op voor de beste hedendaagse wereldmuziekplaat. Nochtans is het "wereldaspect" op dit album beduidend minder aanwezig dan op de andere releases. Waar de plaat wel hoge toppen mee scheert, is het ontwapenende songschrijverschap waarbij de bandleden (allemaal ook componisten) uit verschillende vaatjes tappen.
Als The Klezmatics met een nummer een commercieel hitpotentieel in handen hadden, dan is het wel met deze 'Mermaid's Avenue'. Als een earcatcher van het zuiverste water nestelt het nummer zich na amper een beluistering al onder de schedel van de luisteraar die daarbij ongetwijfeld een idiote glimlach op het gezicht krijgt. In het juiste seizoen zou het nummer zelfs een zomerhit kunnen zijn, maar dan wel met muzikale ambitie. Die zit niet zozeer in een complex arrangement of een ingenieuze songstructuur, maar in de loepzuivere melodie en harmonie. 'Mermaid's Avenue' is namelijk gezegd met een van die melodieën die in de lucht lijken te hangen en wachten om geplukt, neergeschreven en uitgevoerd te worden. Zelfs een tot op de draad versleten truc als het wegvallen van de begeleiding in de laatste strofe – waardoor de stemmen a cappella achter blijven – gaat plots terug fris klinken. 'Mermaid's Avenue' laat het soort songschrijverschap horen waarover geen musicologische verhandelingen te schrijven zijn, maar dat resoluut voor het gemoed van de luisteraar gaat. Verstokte alternativo's kunnen zich al ongerust beginnen maken voor hun zorgvuldig opgebouwde imago ...
