De Amerikaanse componist Steve Reich maakt, samen met tijdgenoot Philip Glass, deel uit van de minimalistische school van de eerste generatie. Geboren in New York, begon hij zijn carrière als muzikant begin de jaren '60 met een aantal experimenten met bandrecorder en ritme. Het resultaat van die experimenten, 'It's Gonna Rain' en 'Come Out', zijn inmiddels klassiekers waarvan de invloed tot in de muziek van de Japanse techno DJ Ken Ishii te horen is. De archivarissen van The Kitchen, een New Yorkse organisatie die zich toewijdt aan de experimentele kunst, waren dus maar wát blij toen ze plots de opnames terugvonden van een sessie optredens van Steve Reich en muzikanten uit 1977. Het album 'From The Kitchen Archives No. 2 – Live 1977' bundelt de hoogtepunten van deze vierdaagse en toont vooral hoe tastbaar Reich's minimalistische muziek live tot leven komt. Zoals Reich het zelf stelde
"I am interested in perceptible processes. I want to be able to hear the process happening throughout the sounding of the music" .
Over de audio
De autopendelende mens komt het allicht wel eens tegen. Tijdens een regenachtige dag durft het ritme van de ruitenwissers al eens een spelletje spelen met het ritme van de muziek op de radio. Dan weer klinken ze samen en lijkt het alsof de ruitenwissers op de kadans van de muziek bewegen, dan weer gaan ze totaal uit elkaar, tot ze even later elkaar weer broederlijk vinden. Deze slingerende beweging van "in fase" naar "uit fase" toestanden is de "phasing technique" die de basis van heel wat van Reich's werk vormt. In 'Pendulum Music' (1968), ooit gecovered door de punk-rock band Sonic Youth, tracht hij die slingerende beweging op een erg visuele manier tot leven te brengen. Een aantal microfoons, die opgehangen worden boven telkens een luidsprekers met versterker, worden samen aan het slingeren gebracht. Telkens een microfoon over de luidspreker komt, ontstaat een kort feedback-geluid
whoop!, dat langer wordt naarmate de microfoons uitslingeren en langzamer over de luidspreker bewegen. Het hele schouwspel komt pas tot zijn einde wanneer alle microfoons stil hangen en in fase een lange biepende toon unisoon voortbrengen. Alhoewel Reich zelf vindt dat dit stuk nooit had moeten opgenomen worden, stelt hij toch
"It's the ultimate process piece. It's audible sculpture. If it's done right, it's kind of funny.".
Meer over Steve Reich and musicians
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
