De muzikanten van Statue (die elkaar leerden kennen aan de muziekafdeling van de PHL) kwamen in 2011 voor het eerst enkele keren serieus in de belangstelling met overwinningen in de Mechelse Maanrockrally, het Concours Hestival en de wedstrijd Jong Muziek (Theater Aan Zee), waar ze pas na het wegvallen van een andere groep aan de affiche werden toegevoegd.
Met zeven muzikanten in de rangen, mag het niet verbazen dat de muziek niet weg te zetten valt als doordeweekse bas-drum-gitaar-rock. Toch zoekt de groep het qua bezetting niet te ver: geen blazers, strijkers of keyboards, maar niet minder dan vijf gitaren (Chloë Maes, Emiel Vanden Abbeele, Joos Houwen, Lennart Janssen en Maxim Helincks) bij een ritmesectie van bas (Bart Weyens, de enige zonder PHL-verleden) en drums (Antoni Fosce), een gedroomde combinatie om sterk gelaagd uit te pakken. Iets wat Statue dan ook doet op haar titelloze debuut-cd.
Gitarist Lennart Janssen over ‘A New Sun’:
“Het nummer is heel toevallig ontstaan toen Joos Houwen en ik wat vroeger aanwezig waren voor een repetitie. Ik speelde een E maj7 akkoord en Joos pikte hier op in met een zelfde akkoord, maar dan in een andere voicing. Daar hebben we wat lijntjes aan toegevoegd en vervolgens kwam een refreintje waar we naar de akkoorden B en A gaan, terwijl we in de refreinen gewoon op E maj7 bleven hangen. Dat is eigenlijk allemaal heel cliché en daarom dachten we niet direct aan er iets van te maken. Toen we het echter voor de anderen speelden zagen die het meteen zitten en na nog wat extra lijntjes ontstond er een vaste structuur: intro, strofe, refrein, strofe, refrein, bridge, strofe, refrein en een outro. Het is eigenlijk ons enige nummer met een echte “popstructuur”, al zijn de strofes wel wat langer dan in een gebruikelijke popsong.”
“Het nummer is dus heel organisch tot stand gekomen en vond op twee repetities een vaste structuur, hoewel sommige lijnen nog wel wat veranderingen ondergingen gedurende de twee jaar tussen de eerste aanzet en de studio-opname. Voor die opname heeft onze producer Wouter Vlaeminck voor soberheid en subtiliteit gekozen en enkele lijnen in de strofes weggelaten. Hierdoor breken de refreintjes mooi open, ook dankzij de toegevoegde slide en reverse delay. Wij noemen dat nu “Jezus die terug neerdaalt op aarde wanneer de zonnestralen tussen de wolken doorbreken”. (lacht)
“Als ik enige vorm van inspiratie moet geven, dan is het ' Looking Through the Knotholes in Granny's Wooden Leg' van Pink Floyd op de bootleg 'Return of The Sons of Nothing', een vroege live-versie van het nummer Echoes.”
