Het Italiaanse ensemble Squarcicatrici staat voor eclectische muziek die houdt van improvisatie en confrontatie. Hun naamloze tweede plaat is een caleidoscopisch plakboek van stijlen: Fela Kuti’s afrobeat krijgt muzikale lappen van Fanfare Ciocărlia en lieflijke bossa novamelodieën à la Jobim worden ruw onder handen genomen door schreeuwende punk als van The Ex.
Over de audio
In het weemoedige ‘Macedone’ ontwikkelt Squarcicatrici zijn typische geluid dat zich kenmerkt door een karakteristieke voorkeur voor aggressieve intensiteit, extreme dynamieken en een ruwe klankkleur. Het nummer beweegt zich tussen gelaagde melodieën van accordeon en gitaar, dissonante solo’s en onwereldse noise waar vooral veel pijn in zit.
Een mooie folkmelodie wordt unisono gebracht door gitaar en accordeon, terwijl een houten, repetitieve baslijn een rustieke rust brengt. Andreini’s kopstem zingt uit volle borst een wanhopige klaagzang, die later onderstreept wordt met een korte, furieuze saxsolo waar vooral haar grofkorrelige klank opvalt. Een zenuwachtige en ongeduldige tenorsax geeft de ontwrichte accordeonsolo geen tijd om de solo af te maken en neemt snel en agressief de solo over. Hier stampt hij niet om zich heen als een wildeman, maar beweegt hij zich meer als een overweldigende overstroming: onstopbaar worden alle noten meegesleurd in een wervelende, legato frasering. Na deze eruptie wordt ‘Macedone’ rustig naar het graf gedragen met zacht geweeklaag dat het nummer kermend en vol pathos afsluit.
Meer over Squarcicatrici
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
