Pianist Dave Burrell begon zijn muzikantenloopbaan midden jaren zestig in New York, tijdens de hoogdagen van de zogenaamde New Thing. Op labels als ESP-Disk en Impulse! nam hij albums op aan de zijde van o.a. Archie Shepp, Noah Howard, Marion Brown en Patty Waters, wat hem een reputatie opleverde als een van de belangrijkste pianisten van de freejazz en avant-garde. In zijn carrière heeft Burrell ook veelvuldig geëxperimenteerd, zo maakte hij een bewerking van Puccini’s ‘La Bohème’ en schreef hij zelf een jazzopera, compleet met koor en dansers.
Sinds kort werkt de pianist samen met Silke Eberhard, een Duitse saxofoniste die al in de kijker liep met albums van haar eigen trio en met de plaat ‘Ornette Coleman Anthology’, een duet met Aki Takase. Midden februari verschijnt op Jazzwerkstatt een album van dit Amerikaans-Duitse duo. In het kader van deze release spelen Dave Burrell en Silke Eberhard op 10 februari een concert in De Singer in Rijkevorsel.
Op ‘Lytta Vesicatoria’ doet Burrell na een brede openingssequentie denken aan Monk. Via zoekende akkoorden komt hij na anderhalve minuut uit bij een ritmisch thema (met licht clusterwerk) dat neigt naar het werk van de legendarische pianist. Terwijl Eberherd daarover soleert neemt de dissonantie af en gaat Burrell ook melodieuzer uitweiden. Op 3:30 stuurt het duo naar een donkere en dramatische passage, hoewel niet voor lang. Alles lijkt opnieuw te beginnen, Burrell gaat zich terug op enkele akkoorden concentreren en komt vervolgens opnieuw ritmisch maar licht dissonant uit de hoek. Een kort agressief moment vindt plaats op 6:30, na een crescendo, en nadien blijft Burrell met veel dynamische verschillen prikjes uitdelen. Na tien minuten wordt de finale voorbereid en trekken Eberhard en Burrell het stuk compleet in de onoverzichtelijke diepte.
