Ze lachen er niet mee, de dames van Selvhenter. Wie schrik heeft van een decibelletje meer, laat het Deense collectief best aan zich voorbij gaan. Wie bij meidengroepen alleen denkt aan de Spice Girls ook.
Waren ze op hun eerste release, de mini-cd ‘Lun Elegance’ (2008), nog hoofdzakelijk een trio, op de titelloze ep uit 2010 was de band in volle vijfkoppige bezetting te horen, de gedaante waarin ook het debuutalbum ‘Frk. B. Fricka’ opgenomen werd.
Aan de basis van Selvhenter liggen violiste Maria Diekmann, saxofoniste Sonja LaBianca en tromboniste Maria Bertel, het drietal dat nog steeds de “melodische” dienst uitmaakt. Voor zover er van echte melodie sprake kan zijn. De drie jagen het geluid van hun instrumenten immers door de nodige effectpedalen, waardoor de klank niet alleen onherkenbaar wordt, maar de melodische referenties ook vaak gesmoord worden in een muur van noise. Na enige tijd vervoegden drumster Anja Jacobsen en later haar collega Jaleh Negari de gelederen. Samen leggen ze afwisselend donderende grooves en complementaire ritmes neer die de muziek alles behalve vooruit helpen in de richting van een radiovriendelijk geluid.
Aan de basis van het titelnummer van de eerste full-cd van Selvhenter ligt een roterende basismelodie die geregeld verandert van lengte: minimaal drie, maximaal vijf noten. Door het ritme stug door te spelen (alle noten duren steeds even lang), worden door het verlengen of de verkorten van de melodie de accenten verplaatst, waardoor het effect van maatveranderingen ontstaat. Dit laatste wordt extra in de verf gezet door de regelmatige drumpatronen die niet aan de maatveranderingen meedoen.
Toch zijn ook de drums onderhevig aan veranderingen, zoals goed te horen is op 1:28 waar een van de twee drumsters (Jaleh Negari) uit het vaste patroon kruipt (terwijl Anja Jacobsen koppig door doet) om het later weer op te zoeken.
Tussen de draaiende melodie en de drums zitten tenslotte de stoombootgeluiden van de sterk vervormde blazers.
