Monteverdi's 'Lamento della Ninfa' heeft verschillende generaties musici geïnspireerd en zijn invloedsfeer reikt vandaag zelfs tot over de grenzen van de klassieke muziek heen. Zo nam jazztrombonist Samuel Blaser de compositie onder handen op zijn recente album 'Consort in Motion', een van de laatste cd-opnames met de vorig jaar overleden drummer Paul Motian. Blaser vertrekt op dat album van een heel aantal van Monteverdi's composities: niet altijd rechtstreeks uit de melodie, maar vaak uit eenzelfde smachtende sfeer die hij met zijn drie kompanen op vrije wijze verder uitwerkt.
Deze 'Lamento della Ninfa', het droevige openingsdeel van een in zijn geheel melancholisch getinte plaat, baadt enerzijds in een stijl die men "typisch" aan Monteverdi zou kunnen toeschrijven, maar Blaser haalt er tegelijk een eigen sound uit naar boven. Zijn eerste aftastende noten en Motians reactie daarop insinueren meteen dat late renaissance en vroege barokmuziek in geen geval gemakzuchtig zal gekopieerd worden in de komende nummers. Wel blijft de warmte van de originele muziek over en het harmonische veld waarnaar de muziek zich langzaam maar zeker begeeft, kan men helemaal aan Monteverdi toeschrijven. Het invallen van de piano (1'30") geldt wat dat betreft als een van de meest duidelijk voorbeelden binnen de plaat. Voor pianist Russ Lossing moeten het echter niet altijd de meest eenvoudige oplossingen zijn, en dus kleurt hij van meet af aan alvast buiten de lijntjes. Na een zwalpend discours mag het laatste lid van dit kwartet, bassist Thomas Morgan, enkele minuten later overigens het eindverdict inluiden met een scheve schaats van jewelste, waarna niet zonder humor afgesloten wordt.
