Zoals de muziekwereld enkele jaren geleden niet uitgepraat scheen te geraken over Hudson Mohawke, zo gonst de naam van Rustie nu doorheen menige muziekconversatie. Het is niet de enige gelijkenis tussen de twee jonge producers. Beiden komen ze uit het Schotse Glasgow en hebben ze onderdak gevonden bij het kwaliteitslabel Warp.
Achter Rustie zit Russell Whyte, een twintiger wiens debuut-cd ‘Glass Swords’ opvallend enthousiast onthaald werd. Zoals wel meer producers begon hij zijn muzikale loopbaan als gitarist in het rockidioom, maar bekeerde hij zich later tot de elektronica: in zijn geval die met veel humor, kitsch en geflirt met ronduit commerciële beats.
Men mag als eens lachen bij Rustie, maar lolbroekerij moet het nu ook niet worden. Die balans tussen muzikaliteit en humor weet Russel Whyte goed te treffen op ‘Glass Swords’ in het algemeen en op ‘Ultra Thizz’ in het bijzonder. Het geflirt met dance-clichés (de stereotiepe opbouw van het begindeel met de steeds dichter op elkaar schuivende beats), de spacy geluidjes en de groots klinkende, maar ritmisch stotterende synthesizerakkoorden hebben alles om een bedenkelijke combinatie te vormen. Whyte weet echter de verschillende dingen mooi in evenwicht te brengen en de muziek steevast spannend te houden. Nog voor de luisteraar beseft dat een bepaalde formule steeds terugkeert, heeft Whyte alweer iets toegevoegd of veranderd.
In deze muzikaal ambitieuze setting, klinkt zelfs het opgevoerde stemmetje niet als een flauwe grap, maar als een mogelijkheid uit het zo vertrouwde elektronicavocabularium waar Rustie een eigen draai aan weet te geven.
