Evident is het niet, om in België het hoofd boven water te houden als jazzmuzikant. Vraag maar aan Robin Verheyen. Na een aantal prachtige albums gemaakt te hebben met lokale musici, ging hij recent zijn geluk beproeven in de States. Anders dan met verschillende van zijn collega's, die ineens terug op Belgische bodem stonden en verklaarden een pak "ervaring" rijker te zijn geworden, kwam de saxofonist terug met een eigen kwartet. Dat heeft inmiddels een eerste album klaar en het goede nieuws is dat Verheyen op 'Trinity' de aanwezigheid van klinkende namen als Ralph Alessi (trompet), Thomas Morgan (bas) Jeff Davis (drums) naast zich mag dulden.
Toch dingt Verheyen niet af op zijn eigenzinnigheid. Een compositie als 'Roscopaje' wijst erop dat de muzikant nog steeds heel erg een eigen muzikaal idioom aan het belijden is, waarin Oosterse, Coltraneëske tot gewoon traditionele elementen verweven zitten. In een pianoloos kwartet klinkt de muzikant overigens helemaal anders dan elders. Het is een vrijheid waar hij dankbaar gebruik van maakt, en dat hem toelaat nog intensiever naar zijn kompanen te luisteren. Vanuit een individuele zoektocht ontstaat zo een collectief streven, dat ook Alessi prachtig vanuit het ego op- en aanvult.
