Roberto Gerhard (volledige naam Robert Gerhard i Ottenwaelder, 1896-1970) is een Catalaans componist. Hij studeerde piano bij Enrique Granados en compositie bij onder andere Arnold Schönberg, waarmee Gerhard meteen diens enige Spaanse leerling was. Naast zijn activiteiten als componist schreef hij over nieuwe muziek, organiseerde hij concerten en verzamelde hij Spaanse volksmuziek.
Omwille van zijn republikeinse sympathieën zag hij zich genoodzaakt Spanje te ontvluchten na de Spaanse Burgeroorlog in 1939. Gerhard kwam in Cambridge terecht en zijn muziek was te horen in Covent Garden en op de BBC. Die bekendheid drong echter niet door tot in Spanje, waar zijn muziek tot de dood van Franco zo goed als verboden was.
Het zesde en voorlaatste deel van Gerhards tweede strijkkwartet laat de strijkers aanvankelijk voorbij zoeven met steeds dezelfde noten. Dit is het begin van een carrousel van verschillende delen: van hangende stiltes en flarden herkenbare melodieën tot strak uitgelijnde bewegingen. Het afgemeten, ritmische samenspel en de dynamische balans binnen het kwartet verraden een groot gevoel voor details, zowel bij de componist als bij de uitvoerders.
Na 2:24 begint het slotdeel van het strijkkwartet, waarbij de verschillende strijkers continu op elkaar inpikken met een continue stroom van klank tot gevolg. Wanneer het even dreigt stil te vallen is er steeds weer iemand die een uitval plaats, waardoor de anderen steeds moeten aanpikken.
Op 3:22 duikt er dan plots een roterend ritme op in de cello dat door de heftigheid doet denken aan de herhaalde formules in Stravinsky’s ‘Le Sacre du Printemps’, een effect dat nog versterkt wordt door de hakkende stoten van de andere muzikanten. Opnieuw sluit Gerhard de muziek niet op in een concept, maar scheert hij even langs stevige dramatische blokken, aanzetten van melodieën en min of meer homofone partijen. Het korte, verstilde slot, komt dan ook als een kleine verrassing.
