Krijg het als presentator op radio of tv maar eens op je bord, het aankondigen van een cd met een titel als 'Aurinko Aurinko Plaa Plaa Plaa' of een ep die door het leven gaat als 'Hessu Kostaa ja Muita Hiiritarinoita'. Beide releases zijn de laatste exploten (2006) van de Finse band Risto, in 2002 opgericht door zanger en keyboardspeler Risto Ylihärsilä. Aangevuld met gitaar, bas en drum heeft de band eerder een standaardbezetting, maar dat de muziek niet zo gemakkelijk in categorieën, laat staan één categorie, te stoppen valt, wordt bij het beluisteren van de muziek snel duidelijk. Niet verwonderlijk dus dat de groep in 2004 voor het album 'Risto' op Finse label Fonal (Es, Kiila, Islaja) belandde. Op de platen van dit label gaan toegankelijkheid en één of bij voorkeur meerdere muzikale afwijkingen hand in hand. Wie graag buiten de pseudo-folky lijntjes kleurt, wordt er op gejuich onthaald, een behandeling die ook Risto te beurt viel.
Over de audio
Veel tijd heeft dit nummer niet nodig om zich onder de schedel van een luisteraar te vestigen. De eenvoud en zo herkenbare harmonische en melodische structuur maken 'Nina, Ole Palasina' tot een instant meezinger. Dat de song buiten Finland niet meteen die status verwerft, valt niet alleen te verklaren door de Finse taal waarvan Ylihärsilä zich bedient. De vermoorde onschuld van de compositie wordt aan de luisteraar aangeboden in een opmerkelijke verpakking van gitaarnoise en voorzien van een psychedelisch strikje.
Nochtans is het arrangement op zich best transparant en helder: meer dan elektrische gitaar, keyboard en stem is er aanvankelijk niet aanwezig en ook later op het nummer worden alleen een extra gitaar en een drumpartij toegevoegd. Alleen laat de gitaar zich niet herleiden tot het louter harmonisch ondersteunen van de zang, zoals de vrouwelijke achtergrondstemmen niet meteen klinken als funky babes. De typische klankkwaliteit waarin ze opgenomen werden doet eerder visioenen opdoemen van oude Top Pop afleveringen, waarbij de beeldkwaliteit niet is wat nu als de norm aanvaard wordt. Muzikaal werkt het echter allemaal zonder dat 'Nina, Ole Palasina' er retro of kitscherig door gaat klinken.
Meer over Risto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
