Reinhold Friedl (1964, momenteel woonachtig in Berlijn), studeerde wiskunde, musicologie en piano (ondermeer bij de bekende improvisator Alexander von Schlippenbach) en is oprichter en leider van Zeitkratzer (1999). Met dit ensemble brengt hij eigen en nieuw gecomponeerd werk, maar ook akoestische arrangementen van elektronische muziek of noise. Zo werkte hij al samen met Lee Ranaldo (Sonic Youth), Phill Niblock, Helmut Oehring, Lou Reed (Zeitkratzer speelde zijn ‘Metal Machine Music’ op cd en live), Merzbow, Carsten Nicolai en Radu Malfatti.
Friedl is tevens curator van Podewil (Berlijns centrum voor hedendaagse kunst) en directeur van de internationale conferentie voor computermuziek Off-ICMC. Als pianist is hij gespecialiseerd in inside piano. De dubbel-cd ‘Inside Piano’ is zijn eerste solorelease in deze gedaante.
Voor wie het nog niet door had: de tijd dat inside piano voldoende was als geintje, een muzikale practical joke of een gemakkelijke vluchtroute voor pianisten die geen beter verhaal konden verzinnen, ligt in het verleden. Meer dan een halve eeuw geleden liet John Cage al horen dat prepared piano meer was dan een flauwe bevlieging, maar voor wie het allemaal nog niet helemaal begrepen had zet Reinold Friedl met ‘Inside Piano’ de puntjes op de spreekwoordelijke i.
In ‘Les Cris des Cantharides’ (de schreeuw van de Spaanse vlieg – voor alle duidelijkheid: de kever) richt Friedl zich rechtstreeks tot de snaren van de piano. Het wrijven over en slaan op de snaren levert een indrukwekkende rijkdom aan schuivende, piepende en krassende geluiden op die de muziek een industrieel karakter bezorgen. Wie meer natuurminnend is, kan in de muziek misschien ook echo’s horen van tjilpende insecten of het vertraagde gebrul van een leeuw (0:40).
De klanken die Friedl uit de piano tovert zijn echter maar één kant van het verhaal. Zijn muzikaliteit uit zich minstens evenveel in het verzorgd op- en afbouwen, wat resulteert in een overdonderende climax die op 4:10 plots tot stilstand komt. Ineens wordt het geluid mysterieuzer: zachter, transparanter, alsof alles zich in de verte afspeelt. Voorzichtig wordt er terug opgebouwd tot op 5:55 het terugvallen nog groter en het geluid nog leger en delicater wordt.
Plots is er op 4:48 een opflakkering, als een onvoorziene windstoot die niet meteen gaat liggen en die de gelaagdheid terug in het geluid brengt. Vervolgens dunt het geluid opnieuw uit tot op 7:26 alleen nog piepende tonen over zijn die later weer ontsporen, waarna de muziek definitief uitdooft.
