In 2006 overleed Ustad Qawal Bahauddin, één van de grootste meesters van de Pakistaanse qawwali (qawali) muziek op 72-jarige leeftijd. Zijn traditie wordt momenteel verder gezet door zijn zonen, waarvan Qawal Najmuddin Saifuddin de rol van de voorganger op zich heeft genomen. De mystieke soefiverzen die ze brengen hebben de zonen zelf in verschillende talen geleerd: Arabisch, Perzisch, Hindou, Sunskirt, Engels...
De track wordt metrisch vrij ingezet door het harmonium en solozang. De kronkelende bewegingen van de vocale melodie bezorgen haar een improvisatorisch karakter dat pas aan banden wordt gelegd wanneer de percussie voor metrisch houvast zorgt. Van dan af wordt ook de groepzang dominant, waardoor het geheel een bezwerende sfeer krijgt. De melodie die gezamenlijk gezongen wordt, neemt min of meer de functie aan van een refrein, dat afgewisseld wordt met solistische interventies. Dat het hier en daar al eens mis kan gaan is te horen rond 2'20" wanneer één van de zangers van de groep iets te vroeg inzet.
