Aan Mike Polizze zullen gehaaide producers niet veel verdienen. Of toch zeker niet aan Purling Hiss, het project waarmee de Birds of Maya-gitarist uit Philadelphia de laatste jaren resoluut voor de lo-fi psychedelica kiest: het debuutalbum ‘Purling Hiss’ uit 2009 werd ingespeeld op een simpele 4-sporenrecorder.
Polizze’s voorkeur voor ambachtelijk rockwerk betekent echter niet dat het rustig aan moet gaan, want de opvolger ‘Hissteria’ lag al het volgende jaar in de rekken, net als 'Public Service Announcement'. Met de recentste plaat ‘Lounge Lizards’ brengt dat het totaal op 4 albums in goed drie jaar tijd, een tempo waar Frank Zappa goedkeurend bij zou knikken.
Nee, het ligt niet aan de speakers. Dit is niet meer of niet minder dan waar Purling Hiss voor staat: een ondoorzichtige waas, een rookgordijn van bas, gitaar en stem, samengeperst en gelijkgeschakeld in de mix, met alleen af en toe een flard jankende gitaar die er even uit mag springen en een slome drumgroove die het geheel toch een beetje duidelijke richting geeft. Primitief, rudimentair en tegelijkertijd fascinerend om te horen, aangezien het omverwerpen van de geijkte balans voor een steeds veranderend klankbeeld zorgt. Niet als een soepel vloeiend geheel, maar als een geluid vol klodders en brokken die steeds een andere gedaante aannemen.
