Het begon als een grap, maar in maart 2011 kwam Adriaan van de Velde dan toch naar buiten met Pomrad, het eenmansproject waarmee hij de betere Belgische beats serveert. Met een opleiding jazz en lichte muziek aan het conservatorium onder de riem, is van de Velde als Pomrad actief op keyboards, keytar, laptop en verbasterde stem. Dat resulteert op zijn debuut-ep 'Vlotjes' in producties die ritmisch soms venijnig scherpe klinken, maar tegelijkertijd vlot verteerbaar blijven. Verwijzingen naar Hudson Mohawke, Flying Lotus en Rustie zijn dus niet zo overdreven als op het eerst zicht zou lijken.
Soms zoekt hij graag het randje op, zeker wanneer de bredere lagen synthesizer opduiken. De kwalijke 90s GRP-popjazzgeur die dan dreigt op te komen, wordt echter met verve versmoord door de warmte van het geluid en de ritmische inventiviteit. In dit laatste gaat Pomrad zelfs zo ver dat het lijkt alsof de track in het begin met haken en ogen aan elkaar hangt. Het tegendeel is echter waar. Alles valt als een puzzel ineen: alle kleine laagjes die de muziek zo gedetailleerd maken en de breaks die niet als dikke dwarsstrepen klinken, maar eigenlijk mooi passen in het verloop van het nummer.
De kronkelende solo laat bovendien horen dat hier iemand aan het werk is die meer bagage heeft dan de gemiddelde synthknutselaar, temeer daar volgens Pomrad zelf de harmonie onder de solo gemodelleerd werd naar een akkoordenschema van jazzicoon John Coltrane.
