Plantlife's redelijk gehypte debuut 'The Return Of Jack Splash' ligt ondertussen al een tijdje in de winkelrekken, maar tot op heden is de Amerikaanse groep er - in Europa althans - nog niet in geslaagd daadwerkelijk de harten te winnen van het grote publiek. Wel wordt het stilaan duidelijk wie de (mysterieuze) drijvende kracht achter dit hippe funkproject is. Naar de buitenwereld toe wordt steevast frontman Jack Splash als de grote bezieler naar voren geschoven, maar in realiteit blijkt het vooral producer Panda One te zijn die verantwoordelijk was voor het geïnspireerde geluid van Plantlife. Hij was het immers die - na zijn door kenners fel gesmaakte werk met de hiphoppers van The Animal Pharm - bewust op zoek ging naar nieuwe uitdagingen en geluiden om zijn favoriete genre nieuw leven in te blazen. Samen met zanger Jack Splash sloot hij zich geruime tijd op in zijn studio om er pas na enkele maanden uit te komen met een plaat die het midden houdt tussen 70's funk en soul, 80's elektro en hedendaagse, gestileerde hiphop. Muzikaal zit het album dan ook mooi in elkaar, alleen is het wat zonde dat Panda One voor de teksten en zang enkel en alleen terugviel op Jack Splash. Deze lichtjes megalomane jongeman, die zichzelf zowat ziet als de opvolger van James Brown, George Clinton en Prince tegelijk, kan wel degelijk een stevig potje zingen, kreunen en steunen, maar hij doet dit op zo'n kenmerkende, bijna archetypische manier dat het na enkele songs begint te knagen. Ook tekstueel kent Jack Splash hoogtes en laagtes. Het gros van zijn teksten gaan over vrouwen, dansen en sex/liefde, maar nu en dan schudt hij verbazend sterke, maatschappijkritische dingen uit zijn mouw.
Over de audio
'Bottle Of Hope (Save The World)' is een track die duidelijk laat horen waar Panda One en Plantlife hun inspiratie haalden. Het nummer zou niet misstaan op een oude plaat van James Brown, ware het niet dat Jack Splash met zijn vocale Price-imitatie nergens in de buurt komt van de rauwheid van 'the godfather of soul'. De typische (organische) manier waarop de song opent (met enkel vocalen, een orgelriedel en wat percussie) en het na enkel maten minutieus getimede invallen van de drums en de gevoelig galmende elektrische gitaar, maken echter veel goed. Deze slepende 'groove' houden de muzikanten vervolgens netjes aan, zodat Jack Splash zijn innerlijke verscheurdheid op poëtische en toch zeer herkenbare manier uiteen kan zetten. Een fijne, instrumentaal bruggetje later herhaalt hij deze klaagzang, waarna men als luisteraar denkt dat men het beste wel heeft gehad. De man achter de knoppen, Panda One, haalt de instrumenten op dat ogenblik echter zachtjes naar de achtergrond (als in een fade-out), waarop Jack Splash onverwacht uitpakt met een brokje 'spoken word' van de bovenste plank. Op verhalende, quasi-rappende toon uit deze kort en krachtig zijn frustratie over het gebrek aan 'liefde' en 'waarachtigheid' in zijn dagdagelijkse bestaan. Al bij al duurt de song nog geen 5 minuten, maar in die tijdspanne grijpt deze je wel stevig naar de keel. Een soultrack van de oude school dus, die zich perfect leent om 'live' lang uitgesponnen te worden en toch niet snel zal vervelen.
Meer over Plantlife
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
