Plaid is een fenomeen. Oude schoolkameraden Andy Turner en Ed Handley zijn al jaren gevestigde knopjesgoden in het uitdijende elektronicalandschap. Eind jaren tachtig stonden zij nog met hun Engelse voeten in de breakdance-scene verveeld te luisteren naar de muziek van de grote rave-parties toen ze besloten zelf de muziek te maken die ze liever op die feestjes hadden gehoord. Recensenten noemden het
Intelligent Dance Music en waar anders zou dat beter gedijen dan op het avant-garde Warp-label.
Plaid zelf houdt niet zo van die introverte academische intelligentie en kiest meer voor het gevoel. Dat verkrijgen ze nu al twaalf jaar lang het beste met computergestuurde harpen, belletjes, warme analoge synthesizers en melodieuze stapelritmes. In 2003 doen ze dat op 'Spokes'. Veel beats en minder melodie - daar kan je om treuren als je vergelijkt met vroeger - maar wel nog steeds mijlen voorsprong op veel hedendaagse elektronicaprobeersels. Plaid mag je nog steeds met recht en rede tot de haute-couture van de dance rekenen, of die nu intelligent is of niet.
Over de audio
Het nummer 'Zeal' is veruit het rijkste nummer van hun nieuwe plaat. Het kon een soundtrack voor een detectivefilm zijn. De spanning en de uiterst beklemmende onvoorspelbaarheid druipen er bijna 6 minuten van af. De scène: zwart glimmende asfalt en veel regen in een buitenwijk van Londen. In de intro zorgen kloppende en stomende geluiden van de Londense
underground (metro) voor een industriële onbehaaglijkheid. Compressie en decompressie die niet veel goeds beloven. Dit onheil wordt verder uitgebouwd door een fatalistisch dalende melodie van jengelende elektriciteitsdraden en een drumcomputer met ademhalingsproblemen. Een bas biedt nog enige houvast terwijl de luisteraar een razendsnel en levensecht computerspel binnengetrokken wordt. De korte ademstoten in het ritme tonen dat het menens is. 'Zeal' wordt voller en voller en werkt gestaag naar een climax toe. Ontsnappen wordt moeilijk.
Meer over Plaid
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
