De Amerikaanse trompettist Peter Evans belandde in 2003, na zijn afstuderen aan het Oberlin conservatorium (Ohio), in New York, waar hij sindsdien een vaste waarde geworden is de scène van de nieuwe, al dan niet geïmproviseerde muziek. Evans speelt solo en met eigen bands (trio, kwartet en kwintet), in duo met muzikanten als bassist Tom Blancarte en zijn collega-trompettist Nate Wooley en maakt deel uit van het losgeslagen jazzkwartet Mostly Other People Do the Killing.
Naast jazz en vrije improvisatie is Evans ook actief in de moderne, gecomponeerde muziek als lid van het International Contemporary Ensemble en occasioneel is hij te horen in het barokrepertoire.
In Europa was Evans al te gast op festivals als het Moers Festival, Jazz em Agosto in Lisbon en Jazz à Mulhouse. In 2010 was zijn werk als componist te horen tijdens de Donaueschingen Musiktage en het festival van Darmstadt.
Het tweede deel van ‘3625’ komt integraal voor rekening van Peter Evans. Bassist John Hébert en drummer Kassa Overall leggen een lekker swingende onderlaag neer voor de trompettist, waarbij vooral Overall zich niet schaamt voor een stabiele groove, een heel verschil met de onophoudelijk destabiliserende Kevin Shea waarmee Evans ook wel eens te horen is.
De herkenbare ritmiek maakt het spel van de trompettist er echter niet minder gretig op. Hoe vaak hij ook kiest voor een herkenbaar geluid en naar het einde zelfs voor een uitgesproken melodische benadering, af en toe duiken de speciale technieken waarin Evans zo bedreven is op: multiphonics, snel ratelend ventielgebruik of bromtonen.
Aanvankelijk is Evans zijn alomtegenwoordige zelve en lijkt ademen tijdverlies, alsof elke seconde van de toegemeten solotijd gevuld moet worden. Wanneer hij meer melodisch te werk gaat, laat hij af en toe ruimte vallen.
Sluitstuk van ‘3625’ is een plotse oprisping van hoekig, exact samenspel. Alsof Evans, Hébert en Overall toch nog even een duidelijke handtekening komen plaatsen.
