Toen op 11 september 2001 twee vliegtuigen zich in de WTC-torens boorden was de daaropvolgende ontreddering de aanleiding voor veel bands om hun eerst volgende concerten af te zeggen. Voor Ozomatli lag dit anders, niet voor niets noemt trompettist en zanger Asdrubal Sierra muziek "de sleutel tot elke cultuur, het begin van begrijpen".
Ozomatli (de god van Dans bij de Azteken) ontstond tijdens een protestdemonstratie in Los Angeles, meerbepaald gedurende een maandlange staking. Zanger/bassist Wil-Dog Abers was een van de organisatoren van de sit-in die begon op 12 maart 1995, de dag dat Raul Pacheco (gitaar en zang) terug naar LA kwam. Een maand later stapte Ozomatli voor de eerste maal het podium op. De sound van de band is even multicultureel als hun thuisgaven Los Angeles: Afro-latino-elementen, reggae, hiphop en funk zijn steeds terugkerende bestanddelen.
Dat rapper Chali 2na en dj Cut Chemist (respectievelijk mc bij Jurassic 5 en producer voor o.a. Blackalicious en Jurassic 5) geen vaste elementen meer zijn in de line-up kan de pret niet drukken: Jabu en Rene Dominguez blijken waardige vervangers. Bovendien wippen Chali 2na en Cut Chemist nog even binnen op de jongste cd: 'Street Signs'. Het moet daar in Los Angeles bij Ozomatli serieus gezellig zijn.
Jiro Yamaguchi (perc); Wil-Dog Abers (b, voc); Justin Poree (perc, voc); Asdrubal Sierra (tp, voc); Raul Pacheco (g, voc); Ulises Bella (ts, kl, voc); Michael Duffy (d); Rene 'Spinobi' Dominguez (dj); Jabu (voc)
Over de audio
Dat 'Street Signs' van Ozomatli een uiterst gevarieerde cd is ligt niet alleen aan de diverse invloeden als latin, reggae, hiphop, funk, Indische muziek of rock, maar nog meer aan de dosering van de ingrediënten. Door telkens één of enkele elementen te laten overwegen op anderen, krijgen alle nummers een eigen karakter. Juist omwille van de evenwichtige balans tussen als deze elementen (uitgezonderd de afwezige Indische) is 'Déjambe en Paz' een opmerkelijk nummer. Opmerkelijk en onhoudbaar, want de mix van latinpercussie, dito blazers, stuwende gitaar en bas, zoevende scratches en een elementair meppende drum (bij momenten haast punkachtig) is zodanig opzwepend dat beluisteren met hoofdtelefoon af te raden is: het ding zal snel op de grond liggen. Wie halverwege reeds alle verstand verloren is, wacht beter niet op het einde. Wanneer na een wat terugschakelend dub-achtig deel de trein terug vertrekt is dat niet om gewoon door te rijden. Wanneer tijdens de laatste 15 seconden van 'Déjambe en Paz' alles samenkomt en de drum loos mag gaan, schakelen de heren van Ozomatli moeiteloos nog een versnelling hoger. Wie niet over een deftige conditie beschikt is er dan aan voor de moeite, als dat nog niet eerder het geval was.
Meer over Ozomatli
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
