Met OM, een kwartet dat actief was van 1972 tot 1982, had Zwitserland zijn eigen topformatie gedurende de hoogdagen van de fusion. Hoewel de groep weliswaar met anderhalve voet in dat genre stond, werd hun muziek gekruid met occasionele freejazz- en rockuitspattingen wat hen altijd wat onderscheidde van de rest van de fusionbands. Urs Leimgruber (sax), Christy Doran (gitaar), Bobby Burri (bas) en Fredy Studer (drums) namen slechts een handvol albums op vooraleer de stekker uit OM werd getrokken maar ongeveer vijfentwintig jaar later kwam het viertal met hernieuwde energie terug bij elkaar.
De vier groepsleden hebben ondertussen niet stilgezeten. Het valt daarbij op dat ze zich vooral hebben geroerd in kringen van avant-garde jazz en vrije improvisatie. Joëlle Léandre, Han Bennink, Ray Anderson en Joe McPhee zijn maar enkele van de tientallen musici waarmee ze de voorbije twee decennia albums hebben opgenomen. Die ervaringen hebben duidelijk veel invloed gehad op de reïncarnatie van OM, want de muzikale taal die het kwartet tegenwoordig spreekt is amper te verzoenen met die van fusion. De instrumentbehandeling is rauwer, zelfs primitief op sommige momenten en het freaken op sax en gitaar neemt extreme proporties aan. Freejazz, vrije improvisatie en geluidsexperiment maken tegenwoordig de kern uit van OM’s muziek. ‘Willisau’, een live-opname van hun concert op het jazzfestival van Willisau in 2008, is het eerste album sinds hun comeback en barst van de energie en de creativiteit.
Over de audio
Het concert in Willisau bestond uit één lange jam die voor het album mooi werd opgesplitst in twaalf delen. Met ‘Part VI’ bevindt de groep zich dan ook ergens in het midden van het concert, waar de intensiteit soms erg hoog oploopt. Fredy Studer en Bobby Burri leggen de funderingen met een loodzwaar ritme dat de aarde doet trillen. De vergelijking met een denderende trein is zelden zo op zijn plaats geweest. Urs Leimgruber laat zijn instrument kreunen onder deze druk en perst minutenlang de ene scherpe klank na de andere uit, waarbij de ritmesectie er af en toe nog een schepje lijkt bovenop te doen door tussenaccenten te plaatsen. Ondertussen haalt Christy Doran vreemde en ouderwets duizelig klinkende effecten uit zijn gitaar. Wanneer hij zijn gitaar wat meer doeltreffend gaat gebruiken komt alles nogmaals in een stroomversnelling. Zijn gefreakte en vingervlugge klanken zorgen voor een laatste adrenalinestoot die echter al snel explodeert en verdwijnt.
Meer over OM
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
