Het verhaal van Octurn – de band rond baritonsaxofonist en componist Bo Van der Werf – begint in 1994 met de wekelijkse workshops in de Brusselse jazzclub The Sounds. Vijf blazers en een ritmesectie ontwikkelen er een spelconcept dat op z'n zachtst gezegd niet vriendelijk is voor gastmuzikanten. Wie niet helemaal thuis is in de structuren van Octurn kan beter twee keer nadenken voor hij met dit collectief het podium wenst te delen. Octurn is een ensemble dat de deur graag openzet naar hedendaagse muziek en muzikanten, zowel binnen als buiten het jazzidioom. Zo wordt er niet alleen muziek gespeeld van bandleden of jazzmuzikanten als Kris Defoort of Kenny Werner, maar ook van Walter Hus en Frederic Rzewski (gewezen muzikale vertrouweling van John Cage). Octurn speelde op alle grote jazzfestivals in de Benelux, van Jazz à Liège en Jazz Middelheim tot North Sea Jazz, maar ook op het festival van Montreal en in de Knitting Factory (New York).
Hun eerste cd 'Chromatic History' verscheen in 1996 op het W.E.R.F. label waar ook de opvolgers 'Ocean' (1997), 'Round' (2000) en 'Dimensions' (2002, in de prestigieuze reeks 'The Finest in Belgian Jazz') uitkwamen. Twee keer werd een andere thuishaven opgezocht: Songlines voor 'The Book of Hours' uit 2002 en het Franse Yolk voor '21.emanations' uit 2006. Dit laatste album is een dubbelcd met zowel originele composities als geremixte versies van het Octurn oeuvre. Voor dit ambitieuze project werd Octurn uitgebouwd tot een 11-koppige bezetting, inclusief Dré Pallemaerts op elektronica.
Over de audio
Wie zijn funk graag ijskoud en wiskundig strak heeft, is bij '21.emanations' aan het juiste adres. Met twee basgitaren en een onrustige drum wordt van meet af aan een basis gelegd waarop de andere muzikanten zich kunnen uitleven. Alleen: de drumpartij beperkt zich niet tot een onderdanige groove, maar speelt heel zelfstandig mee in het geheel. Bovendien zijn de pianoakkoorden dissonant en worden ze niet duidelijk in het metrum van de bassen en de drum gespeeld. Zo ontstaat de vreemde ritmische gelaagdheid die het gevoel van de luisteraar al bij de eerste seconden aan het wankelen brengt. En het betert er niet op wanneer de solisten (steeds in duo's of trio's) hun gang gaan. Voor de liefhebbers van het gemakkelijke, strak afgelijnde maatgevoel wordt de nachtmerrie na vier minuten volledig: de binnenzeilende melodie mag dan heel duidelijk gespeeld zijn, ritmisch en metrisch sluit ze meer aan bij de weerbarstige pianoakkoorden dan bij de groove van bassen en drum.
Chaos? Alles behalve, want uit de muzikale draaikolk komt uiteindelijk wel het exact samengespeelde einde naar voor. Al zal de luisteraar dat niet meteen voelen afkomen.
Meer over Octurn
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
