In elk genre zijn er traditionalisten en vernieuwers. Het Duitse Obscura behoort ontegensprekelijk tot die laatste categorie binnen death metal. Deze heren begonnen als een afsplitsing van het eveneens technisch zeer onderlegde Necrophagist, haalden de Nederlandse klassebassist Jeroen-Paul Thesseling in huis, en lieten vervolgens met 'Cosmogenesis' overal ter wereld monden open vallen. Het onnavolgbare huwelijk tussen speltechniek en pakkende nummers was haast ongezien. Met 'Omnivium doen de heren daar trouwens nog een schepje bovenop, door nog meer elementen in de muziek te incorporeren en nog meer grenzen te verleggen.
'Septuagint' begint alvast heel bedrieglijk: een akoestische gitaarpassage mag zijn ding doen voor meer dan een minuut. Hoezo death metal? Deze passage gaat vervolgens naadloos over in een epische gitaarriff die niet had misstaan op een album van Judas Priest, maar het is daarna dat de echte waanzin begint. De instrumentalisten krikken het tempo een paar versnellingen hoger, en de geflipte melodieën en solo's vliegen een mens om de oren. De zang is iets schriller tegenover het vorige album, maar ligt nu dankzij een open productie beter in de mix. Het is trouwens opvallend hoe elk instrument erg duidelijk te horen valt en hoe een enkele band zoveel afwisseling kan inbouwen in een enkel nummer. De haast klassieke heavy metal-gitaarsolo naar het einde van het nummer is trouwens succulent. Obscura weet trouwens netjes bizarre tempowisselingen of partijen naadloos in elkaar te laten overgaan, en het nummer zet zich dan ook meteen vast in het geheugen.
