'Veel' is niet genoeg voor Noah Creshevsky, 'meer' wordt al interessanter, maar echt tevreden is hij pas wanneer de hoeveelheid muziek en de snelheid waarmee de geluidssamples elkaar opvolgen bovenmenselijk worden.
Hoewel hij een klassieke opleiding genoten heeft, past de muziek van deze voormalige directeur van het Center for Computer Music en professor emeritus van het Brooklyn College of the City of New York nu niet zomaar in de klassieke traditie. Deze Amerikaanse componist wil de muziek namelijk ontdoen van het strakke keurslijf dat de concertcultuur oplegt. Door te werken met samples kan hij het al dan niet uitvoerbaar zijn van muziek radicaal negeren. Zo ontstaat er een grote vrijheid die hij invult met muziek die overdondert door rijkheid, onvatbaar wordt door de snelheid en desoriënteert door de vreemde mengeling van geluiden.
Over de audio
Canto di Malavita is een werk uit 2002. Er is duidelijk in te horen hoe natuurlijk en vloeiend de toch wel hectische cut-up techniek van Creshevsky kan zijn. In een ronduit wervelende montage krioelen strijkers, piano's, operastemmen, elektrische gitaren en Oosterse sitars en tabla's vrolijk door elkaar. De bevreemding wordt nog groter omdat sommige klanken slechts via één toon klinken, terwijl anderen een glissando of een akkoord 'spelen'. De uitbreiding die Creshevskys pallet hier doorgemaakt heeft van uitsluitend 'klassieke' instrumenten naar Oosterse en rockgetinte, was een reactie op een terechte vaststelling van een luisteraar dat hij (tot dan) alleen de 'klassieke' instrumenten aanwendde. De rockgetinte samples komen van de band Prime Time Funk en van de gitarist/componist Marco Oppedisano.
Voor wie echt helemaal verloren loopt in het spervuur van samples geeft componist Noah Creshevsky een stafkaart bij 'In detail'.
Meer over Noah Creshevsky
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
