Wat gebeurt er als twee Belgische bandjes strijden om dezelfde groepsnaam? Weggooien die handel, nieuw gezicht en nieuwe stijl aanmeten en met een frisse lei beginnen. Dat is toch de keuze die de heren van Vegas! maakten. Daarmee zijn de New Bleeders geboren, een kwartet dat zweert bij heerlijk energieke noiserock en een rauwe punkattitude.
In feite is de openingstrack van dit titelloos debuut maar een sfeervolle inleiding tot ‘Crimson Tides’, het feitelijk eerste nummer. Dat reduceert het aantal songs op ‘The New Bleed’ tot acht, maar er is inhoudelijk zoveel beweging en energie in dit album gestoken, dat van een te magere inhoud geen sprake kan zijn.
Een opflakkerende tremelo gitaar, een traag rollende drum die invalt, een fluisterende spookstem en een loodzware, zwalpende bas maken een verwachtingsvolle indruk in dit eerste lied. Gezamenlijk toefluisterende stemmen nemen toe – helaas onverstaanbaar. Maar na nog geen twintig seconden schiet de gitaar er al vandoor. Drums gaan ratelen en dreigen en het volume van de bas gaat steevast de hoogte in. De energie moet er duidelijk uit.
Kenny Smet laat zich meesleuren door zijn schreeuwerige smeekzang die past bij het beeld van bovenop liggende halsslagaders. Maar het is vooral de op de knieën dwingende bas die indruk maakt. Even gas terugnemen in een tussen liggend “oewoe oewoe” momentje en dan gaat meteen de vlam terug in de pijp.
Toch creëren New Bleeders ook in dit nummer de nodige ruimte voor wat interessante muzikale sprongen. Distortionpedalen kunnen gerust even uit, de gitaar glijdt een halve octaaf hoger en er wordt zelfs gespeeld met de draaiknoppen van de vervormingspedalen wat extra oversturing geeft. Zo evolueert het viertal op een dikke drie minuten tijd van zachtaardige, mysterieuze poprock tot uitermate sterke brulmuziek die ophoudt met de gezegende woorden: “you want to make it last”.
