Twintig jaar lang ofte negen studioplaten strooien Mike Herrera en zijn kompanen positivisme uit over de wereld. Want dat is de bedoeling: melodieuze punkrock maken die blaakt van optimisme en spelplezier. En dat betekent telkens een zoektocht naar moordende riffs, complexloze teksten vol levensvreugde en liefde en lekker strakke, solide muziek. Hoewel Herrera zijn muzikanten niet meekrijgt op tournee om die boodschap ook op podium te brengen en daarvoor de heren van Cancer moet inhuren (wat tot zijproject MxPx Allstars leidt), blijkt dat optimisme op het nieuwe album, ‘Plans within Plans’, weer een centrale plaats in te nemen.
Neem even een titel als ‘Lucky Guy’: moet er meer gezegd worden? De gevleugelde openingswoorden “I’m not a millionaire, but she still loves me” geven de inleiding tot een lekker snel collegepunknummer. Enkele snelle meppen van Yuri Ruley zetten in, waarna een smeuïge wall of sound van gitaren de song meteen inkleurt. Een lekker opgeklopt rock’n’rollritme en vrolijk makende samenzang zijn de ingrediënten waar voorbeeldbands als Pennywise of Bad Religion ook reeds mee stoeiden. En het zijn die kleine details die dit nummer zo extra oppeppen: het laatste woord van het refrein dat wordt ingehouden en waarvoor vier luide knallen op de snaredrum in de plaats worden gezet, of de gitaarhals die afgestreken wordt wanneer de band een nieuwe frase inzet (met het kenmerkende, gierende geluid als gevolg).
Maar wat vooral prettig klinkt, is de heerlijk uitgewerkte, onvoorspelbare zanglijn die Herrera oplegt. De basismelodie is eenvoudig, erna kruipt hij de hoogte in en bij de brug van het nummer gaat hij helemaal een andere weg uit. En toch klinkt dat allemaal uitermate spontaan en vanzelfsprekend, alsof de luisteraar ‘Lucky Guy’ al tientallen keren gehoord heeft. Een klassieker wordt zoiets genoemd. En daarmee heeft MxPx weer een pracht van een anthem neergepend.
