Haar nagenoeg onuitspreekbare naam laat er weinig twijfel over bestaan: Muireann Nic Amhlaoibh is van Ierse origine. Wat meer is: Muireann (en wie toch een poging wil wagen, kan "mwaaren nik auwlief" zeggen) beheerst ook de Ierse taal, en ze kent de traditionele muziekcultuur van haar land door en door. Als begenadigd zangeres en fluitspeler kon ze zich drie jaar geleden in de rangen van de veelgeprezen folkband Danú voegen, en hoewel ze in de toekomst met haar zes Danú-collega's zal blijven samenwerken, achtte Muireann onlangs de tijd rijp voor een soloplaat. Niet piepjong debuteren is doorgaans een goede zaak: in de achtentwintig lentes van haar leven kon de Ierse immers al hopen speelervaring buitmaken, hetgeen op die nieuwe plaat – 'Daybreak' – duidelijk te horen is. Het album bevat tien songs plus twee instrumentals, waarmee Muireann zowel haar fluwelen stemgeluid als haar fluitcapaciteiten etaleert. Een handvol bevriende en perfectionistisch ingestelde topmuzikanten zorgde voor ruggensteun op vlak van instrumentatie en arrangementen, die op nagenoeg alle tracks van een hoog niveau zijn. Dat wil niet zeggen dat het debuut volledig vrij is van kinderziektes (zie hiervoor de recensie), maar er valt desondanks toch heel wat te genieten op 'Daybreak' – ook voor wie niet vertrouwd is met folkmuziek uit de Angelsaksische-Keltische traditie.
Over de audio
De instrumental 'Cnocán an Teampaill' is niet echt een representatief muziekstuk voor Muireanns album als geheel, aangezien niet meer dan twee van de twaalf tracks het zonder zang moeten stellen. Toch is er weinig op de cd dat aan dit nummer kan tippen, hoewel het bij een eerste beluistering misschien wat banaal of simplistisch kan overkomen. Maar er is niets dat een luisterervaring zo sterk kan beïnvloeden als de terugskipknop van de cd-speler: hoe vaker deze korte medley van drie traditionele dansdeuntjes de oren bereikt, hoe boeiender Muireanns
tin whistle-partij immers wordt. Het stuk mag dan wel eenvoudig lijken, achter het razendsnelle fluitspel gaat zonder twijfel een opperste concentratie schuil – waarmee Muireann bewijst dat een streven naar "snelheid om de snelheid" wel degelijk tot mooie resultaten kan leiden. De virtuoze fluitsolo is evenwel slechts één aspect van het nummer: een deel van de charme ervan komt ook voort uit het sobere arrangement, waarin de ritmische ondersteuning van de open gestemde folkgitaar – aanvankelijk nauwelijks hoorbaar, maar vanaf 0'20" steeds meer op de voorgrond – op naam van Tony Byrne komt.
Meer over Muireann Nic Amhlaoibh
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
