Hoewel het kwartet Mostly Other People Do the Killing pas in 2003 ontstond, werden de kiemen reeds gelegd in de herst van 1998, toen bassist Moppa (Matthew) Elliott en trompettist Peter Evans elkaar ontmoetten aan het Oberlin Conservatory of Music. Na zijn studies verhuisde Elliott naar New York, daarin enige tijd later gevolgd door Evans. In New York voegden saxofonist Jon Irabagon en drummer Vincent Sperrazza zich bij de groep. Deze laatste kon echter op het laatste moment niet aanwezig zijn bij het eerste optreden van de band en zijn instantvervanger Kevin Shea werd de vaste drummer van Mostly Other People do the Killing.
In het jaar na de officiële formatie bracht het pianoloze kwartet een eerste, titelloze plaat uit op het Hot Cup label van Elliott. Het tweede album 'Shamokin!!!' volgde enkele jaren later en bezorgde de band heel wat aandacht in de jazzmedia. 'Shamokin!!!' belandde in menig eindejaarslijstje en de groep werd door de jazzpers genomineerd voor de prijs voor het
Small Ensemble of the Year.
De trend werd verder gezet met het derde album, 'This Is Our Moosic'. De band kreeg in Down Beat de prijs voor opkomend talent in de categorie ensembles en Evans, Irabagon en Elliott werden ook individueel vermeld in de categorieën van hun respectievelijke instrumenten.
In mei 2009 was Mostly Other People Do the Killing voor het eerst te gast in Europa, waarbij het meteen te horen was op het prestigieuze festival van Moers. In December van datzelfde jaar verscheen de vierde plaat 'Forty Fort' waarop drummer Kevin Shea elektronica introduceerde als nieuw element in het groepsgeluid.
Over de audio
Het gemak waarmee de vier van Mostly Other People Do the Killing van het ene in het andere schuiven is adembenemend en goed te horen op de titeltrack van hun vierde album. Het is echter niet het enige handelsmerk van de groep dat prominent aanwezig is. Ook aan de ongedurigheid van drummer Kevin Shea, de losse structuur van het geheel, de gewilde "slordigheid", de tempowisselingen en de catchy thema's van Moppa Elliott valt niet te ontkomen.
Dit laatste is van in het begin hoorbaar in de oude, huppelende jazz die refereert naar oude zwart-witfilms. Een vertraging iets voorbij de halve minuut, doet de muziek in bluesy vaarwater belanden. Met een kleine versnelling kleurt de muziek vervolgens funky, waarna de blazers even ongegeneerd de parodiërende tour op gaan door het laten infaden van de noten (1'04").
Vanuit dit blèrende effect begint Jon Irabagon aan zijn saxofoonsolo, waaronder meteen te horen is dat Kevin Shea niet van plan is braaf mee in de pas te lopen: hier en op tal van andere plaatsen laat hij de muziek rammelen dat het een lieve lust is. Ook trompettist Peter Evans doet zijn spreekwoordelijke duit in het zakje en komt op onverwachte momenten even piepen, om meteen weer te verdwijnen, alsof hij door de anderen wandelen wordt gestuurd.
Op 2'25" klinkt een referentie naar de beginmelodie, wat de aanzet vormt voor een duo tussen trompet en sax. Wanneer deze laatste terugkeert naar een strak tempo pikt Shea overenthousiast in en gaat hij hakken als de eerste de beste punkdrummer. Een minuut later is het aan de trompet om de muziek weer een klassiek jazzwendig te geven, waarbij bas en drums meteen inpikken. Weer kan Shea het niet over zijn hart krijgen om het spelletje mee te spelen en mept hij de klassieke inzet aan flarden.
Dat spanning ook door afwezigheid van klank verkregen kan worden, is te horen op 4'21" wanneer bassist Moppa Elliott geregeld stiltes laat vallen. Geleidelijk aan gaat de muziek versnellen, waardoor de groep op 5'03" in een pompende en stompende passage belandt die uitgeeft op een bassolo. Ook die krijgt weer bezoek van een ontregelende Shea en tussenkomsten van Evans, tot deze laatste zich nestelt in een ellenlang aangehouden noot, later bijgestaan door Irabagon. Zo krijgen de andere twee alle ruimte.
Een nieuw staaltje stijlbending volgt wanneer de traag waggelende jazz door Shea voorzien wordt van een latintouch. Trompet en sax spelen flarden van de thema's uit het begin van het nummer, waardoor de weg naar het slot (en de beginmelodieën als geheel) opengelegd wordt.
Meer over Mostly Other People Do the Killing
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
