Als er een enkele metalband is die de titel van kameleon verdient, dan moet dat het Portugese Moonspell zijn. Ondanks het feit dat de heren hun donker-romantische metal vaak hebben bezocht met experimenten, is het hart steevast op de juiste plaats gebleven, en is hun zuiderse aanpak gecombineerd met superieure songs tot op de dag van vandaag onaangetast. Na de absolute beukplaten 'Memorial' en 'Night Eternal' neemt 'Alpha Noir' terug ietwat gas terug, maar de meeslepende melodieën en pakkende tekstuele exploten zijn onverminderd en onverdund. Zelfs de moedertaal mag terug haar opwachting maken dankzij 'Em Nome Do Medo'.
Een zwaar ronkende baslijn en tribale drums mogen de dans openen van dit monstertje. Frontman Fernando Ribeiro haalt opnieuw tussen zijn passionele schreeuwen boven, terwijl de gitaren een stevig aantal kippenvelopwekkende riffs poneren. Ook de epische en erg melodieuze keyboards zijn sinds een tijd helemaal terug en dat alles culmineert in een heerlijk passionele song. Dat Moonspell mee heeft gewerkt aan een fado-project, heeft toch wat zijn sporen nagelaten, want het is al behoorlijk lang geleden dat deze heren hun Portugese moederhart lieten bloeden zoals ze het doen op dit nummer. De succulente gitaarsolo van Ricardo Amorim bewijst overigens wat velen al vermoedden: dat de bandleden hun instrumenten niet alleen op excellente wijze beheersen, maar evengoed weten welke noten er waar precies moeten geplaatst worden voor het beste effect.
