Respect voor de traditie hebben ze zeker en niet alleen muzikaal, de zes muzikanten van Mokoomba. Met hun Afrogeluid en een naam die afgeleid is van de naam die de Tonga geven aan de Zambezi-rivier staan ze met twee voeten in de cultuur van het zuiden van Afrika. In hun geval is dat preciezer Zimbabwe, waar de groep in 2001 ontstond. Drie jaar later verscheen een eerst album met de weinig verrassende titel ‘The First of Koomboka’.
In 2007 begon de trein echt te rollen toen de groep een provinciale muziekwedstrijd won en het jaar daarop schakelde die en versnelling hoger, met Mokoomba als laureaten van het Internationale InterRegional Festival 2008, een wedstrijd voor bands uit het zuiden van Afrika. Het bracht de groep naar Europa en in 2009 verscheen een nieuw album ‘Kweseka’ dat drie jaar later een opvolger kreeg met ‘Rising Tide’. Hierop wordt de band uitgebreid met een klein leger blazers, kora, cello, keyboards en percussie. De productie van deze release was in handen van Manou Gallo en de opnames werden gerealiseerd in Zimbabwe, Ivoorkust en Brussel.
Afro, jazeker, maar op welke manier? Of in het geval van Mokoomba: op welke manieren, want in ‘Mvula’ rijgen de muzikanten met behulp van enkele blazers de verschillende verschijningvormen aan elkaar.
Het begint allemaal redelijk voorspelbaar, met een klassieke afterbeat, hoewel de lage groepszang (die ook later het nummer zal kleuren) meteen voor een speciaal geluid zorgt. Amper 22 seconden ver wordt er al een streep door de opbouw getrokken, met een door de hele band exact gelijk uitgevoerde, ritmisch kronkelende overgang. Wie denkt dat daarna de rust hersteld wordt, is gezien. De typisch Afrikaanse groove die volgt schommelt heerlijk, maar ook wat onvoorspelbaar. Regelmatig, maar zonder een overduidelijk accent op deze of gene tel te leggen, wordt het ritme een continue stroom die zich niet laat vastpinnen.
Het is wachten tot 2:03 voor het allemaal weer wat meer voorspelbaar wordt. Mokoomba settelt zich in een rockidioom met een klassieke afterbeat. Dit deel wordt echter snel afgesloten door een terugkeer van de gelijkritmische groepspassage, waarna de muzikanten opteren voor een twinkelend geluid en vraag- en antwoordzang, waarmee weer een ander aspect van de Afrikaanse muziek wordt aangeboord.
