Het kwartet MKMB bestaat uit twee generaties muzikanten met een brede kijk op jazz, muziek en kunst. Aan de ene kant staat de uit Duistland afkomstige pianist Joachim Kühn (1944) die in het midden van de jaren ’60 snel mee op de trein van de freejazz zat. Hij speelde samen met o.a. Don Cherry, was te horen op ‘Colors’ van Ornette Coleman, maar bleef ook actief in meet traditionele jazzbezettingen. Hij speelde in trio met Daniel Humair en Jean-François Jenny-Clark, was te horen naast ud-speler Rabih Abou-Khalil en werkte in 2002 mee aan een Bachproject van het Thomanerchor uit Leipzig.
Sinds 1968 is Kühn woonachtig in Parijs. Het is dan ook niet verwonderlijk dat de jongere generatie van het kwartet gevormd wordt door drie Fransen. Van dit drietal is drummer Christophe Marguet (1965) – met een indrukwekkende staat van dienst bij de grote namen van de Europese jazz – de oudste. Uit de jaren ’70 komen saxofonist Christophe Monniot en bassist Sébastien Boisseau. De eerste combineert een klassieke opleiding met een verleden bij balorkesten en was te horen in formaties als Tous Dehors, het Orchestre National de Jazz en Daniel Humairs Baby Boom. Ook Boisseau was te horen in deze laatste band, maar is bij het Belgische publiek waarschijnlijk beter bekend als bassist van Mâäk's Spirit en als oprichter van de band en het label Yolk (waar Octurn enige jaren geleden een dubbelalbum op uitbracht).
Over de audio
‘White Widow’ is een van de hoogtepunten van ‘Emotions Homogènes’, het album uit 2009. Zowel de compositie van Joachim Kühn als de improvisaties getuigen van zo’n energie en kracht dat de meer dan elf minuten durende track voorbij vliegt en de luisteraar zich moet reppen om niet hopeloos achterop te geraken.
Het begint al van bij het thema dat uiteenvalt in verschillende, vaak catchy delen: nu eens snedig en riffachtig, dan weer in een licht, melodisch geluid.
De grote soleerruimtes zijn voor saxofonist Christophe Monniot, pianist Joachim Kühn en drummer Christophe Marguet. De eerste twee worden daarbij opgejaagd door het gretige ritmeduo Boisseau-Marguet. Bovendien is Kühn afwezig tijdens Monniots solo, waardoor deze laatste melodisch een maximale bewegingsvrijheid krijgt.
Kühn van zijn kant begint zuiver melodisch en lijkt te denken als een blazer: hoekig, soms fragmentarisch, maar toch met grote en sterke spanningsbogen die de muziek vooruit dwingen. Akkoorden komen er pas bij nadat hij zijn pianospel over verschillende registers is gaan spreiden, voor Marguet meteen het signaal om een tandje bij te steken. Kühn schakelt even terug om daarna als solistisch duo verstrengeld te geraken met Monniot, waarbij de twee elkaar onophoudelijk bestoken.
Het grootste oor voor detail demonstreert Marguet tijdens zijn drumsolo. Meesterlijk buit hij de akoestische klankmogelijkheden van vooral de toms uit, waardoor echo-effecten gesuggereerd worden en de toonhoogte van de vellen subtiel gemanipuleerd wordt.
Als afsluiter raast het kwartet nog eens door de verschillende onderdelen van het thema.
In detail
00:00
Riffachtige thema in piano, later gevolgd door sax en bas
00:42
Brugachtig moment dat blijft hangen op één akkoord
00:50
Lichte sound
01:16
Zigzagmelodie
01:32
Korte, hogere en iets bredere melodie
01:37
Riffthema
01:50
Saxsolo
03:44
Pianosolo, eerst melodisch, vanaf 4’50” in verschillende registers, wat de aanleiding is om akkoorden te introduceren
06:32
Onschuldig-melodische piano op repeterende bas
07:28
Verstrengeling piano en sax
08:25
Drumsolo met akoestische suggestie van echo-effect en toonhoogtemanipulatie
09:20
Riffthema
10:01
Brug op één akkoord
10:10
Lichte sound
10:36
Zigzagmelodie
10:52
Hogere en bredere melodie
10:56
Riffthema
Meer over MKMB
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
