Drummer Mike Reed werd geboren in Duitsland, maar groeide op in Evanston, net buiten Chicago. De muziek van deze voor de jazz (en andere muziek) zo belangrijke stad vormt de kern van het project People, Places & Things waarmee Reed drie cd’s lang een “muzikale scriptie” maakte over de jazz uit het Chicago van de tweede helft van de jaren ’50. Het basiskwartet van Reed, saxofonisten Tim Haldeman en Greg Ward en bassist Jason Roebke werd waar nodig en mogelijk aangevuld met gasten uit de periode waar het project rond draaide (trompettist Art Hoyle, tenorsaxofonist Ira Sullivan en trombonist Julian Priester) en jongere collega’s.
Wat gepland was als een trilogie kreeg uiteindelijk een vierde deel. Het oorspronkelijke opzet van de vierde plaar was om over verschillende maanden gespreid op verschillende locaties en met verschillende gasten op te nemen. Het draaide echter anders uit en na drie dagen sessies had Reed het nodige materiaal. Op ‘Clean on the Corner’ speelt het kwartet nummers van Reed, Roscoe Mitchell, John Jenkins en Jason Adasiewicz, opnieuw allemaal muzikanten met een achtergrond in Chicago. Voor ‘Clean on the Corner’ werd het basisviertal voor vier tracks uitgebreid tot een kwintet met afwisselend trompettist Josh Berman en pianist Craig Taborn.
Het begint allemaal onschuldig, als een elegante wals. Snel wordt echter duidelijk dat Mike Reed en zijn collega’s niet “rechtdoor” gaan spelen. Na iets meer dan 20 seconden veranderen het metrum en het tempo voor de eerste keer, waarbij de tenorsax een reeks van korte noten speelt waar later muzikaal op teruggekomen wordt.
Tijdens de solo van Greg Ward blijven de veranderingen in de begeleiding doorlopen. Later neemt Tim Haldeman op tenor de leiding over, maar de grote verandering komt wanneer pianist Craig Taborn (tot dan eerder onopvallend, maar tegelijkertijd essentieel voor het totaalgeluid) en bassist Jason Roebke centraal komen staan. Het tempo valt stil en de muziek zweeft vaag in het luchtledige.
Dat Taborn mee het heft in handen neemt, is snel duidelijk, zeker wanneer hij vanaf 4:15 in twee registers gaat denken die elkaar mooi aanvullen. Roebke is solistisch iets minder uitgesproken, maar toch kruipt hij geregeld uit zijn begeleidende rol, alsof hij de secondant van Taborn is.
Op 5:32 keert de melodie terug, al is het aanvankelijk even wachten op de duidelijke walsritmiek in de begeleiding. Wanneer die na enkele seconden toch opduikt, verschijnen later ook weer de tempo- en metrumverandering, waardoor de cirkel van ‘The Ephemeral Words of Ruth’ rond is.
