Op het eerste zicht lijkt het misschien alsof Franz Kafka een dankbaar oeuvre heeft om op muziek te zetten. Toch vindt men in de operawereld opvallend weinig voorbeelden van componisten die zijn werk als uitgangspunt hebben durven gebruiken. Bovenal natuurlijk omdat Kafka dateert van na de periode van de grote operahype, die aan het begin van de 20e eeuw al helemaal over was. Maar dan nog valt het op dat het zwarte, tragikomische oeuvre van de Tsjechische schrijver zelden in grote zalen kwam. Michaël Levinas' bijzonder beangstigende en tegelijk erg geestige verklanking van 'La Métamorphose' mag dan ook een uitzondering heten: in de opera van Lille mochten Ictus en een resem uitstekende zangers dit volstrekt eigenzinnige universum toch op de planken brengen.
'Arrivée des trois locataires' is een typevoorbeeld van hoe het er in Michaël Levinas 'La Métamorphose' aan toe gaat: de lijn tussen nachtmerrie en burlesk spektakel laat zich erg moeilijk trekken. Wat overeind blijft, is echter de enorme kleurenrijkdom van de partituur, en de bijna ongeziene souplesse waarmee solisten en ensemble deze uiterst complexe muziek tot stand brengen. In Levinas' idioom raakt het oude bovendien aan het nieuwe: er is in zijn stijl iets 19e-eeuws terug te vinden, dat echter met de wapens en het eclecticisme van de 21e eeuw wordt bevochten. Elektronica vindt tevens zijn weg naar deze adaptatie van Kafka's klassieker, maar opdringerig zet Levinas het hedendaagse instrumentarium niet in. Zijn 'La Métamorphose' is sublieme evenwichtskunst: een erg frappant stuk muziek.
