Melanie De Biasio groeide op in Charleroi in een Italiaans-Belgisch huishouden. Ze volgde lessen dwarsfluit en belandde in verschillende rockbands tot ze aan het conservatorium van Brussel jazzzang ging studeren. Zeven jaar geleden won ze een Django d’Or als opkomend jazztalent en een jaar later, in 2007 een Octave de la Musique (de Sabam-prijzen van de Franstalige Gemeenschap) in de categorie jazz.
Onlangs verscheen 'No Deal', De Biasio's tweede album. Hierop laat ze zich omringen door drummer Dré Pallemaerts, pianist Pascal Mohy en Pascal Paulus (die mee aan de nummers schreef) op clavinet en analoge synthesizers.
In ‘No Deal’, de titeltrack van haar tweede album, is de warme gloed die De Biasio zo kenmerkt prominent aanwezig. Ze laveert knap op de grens tussen jazz, pop en easy listening, waarbij de soberheid van het arrangement haar muziek geloofwaardigheid garandeert. Die bescheiden opstelling belet niet dat het nummer uiteenvalt in drie delen met elk een eigen karakter.
Aanvankelijk zijn alleen De Biasio en haar twee klavierspelers te horen, waarbij vooral opvalt hoe mooi de elektronica in het geluid opgenomen wordt. De Biasio’s stem klinkt verleidelijk intiem en wordt sterk vooraan geplaatst, waardoor alle details in haar dictie hoorbaar worden, ondanks het zachte volume.
De vrije metriek van het eerste deel gaat over in een duidelijker tempo wanneer Dré Pallemaerts zacht borstelend zijn intrede maakt en het nummer definitief op de rails zet. Het laatste deel van ‘No Deal’ klinkt als een bijproduct van alles wat ervoor kwam. De keyboards van Paulus lijken gewoon nog even uit te lopen en de stem van De Biasio wordt gereduceerd tot een hijgende spookgedaante van haar eerdere verschijning. Toch blijft ook hier de zwoele, wat mysterieuze sfeer van de vorige delen intact.
