Clichés zijn er om ontkracht te worden. Dat de wereld van de kamermuziek er voornamelijk een is waarin mannen goed zijn vertegenwoordigd, staat als een paal boven water. De drie dames van het Trio George Sand, die zich in een wereld van bikkelharde, voornamelijk masculiene concurrentie vernoemden naar een feministe en geëmancipeerde denkster, bewijzen dat het Franse repertoire voor pianotrio niet noodzakelijk met mannelijke directheid, maar ook met feminiene omzichtigheid kan benaderd worden. Of is dat een gemeenplaats? Tenslotte speelt het trio de meesterwerken van Fauré en Ravel heel nauwgezet en affectueus in, met een rechtstreekse betrokkenheid tot de muziek.
Het begin van het laatste deel van Ravels trio voor piano, viool en cello uit 1914, klinkt zoals "het begin van het einde" voor de poorten des hemels alvast mag klinken. Hoewel... Een siddering, heel dubbel qua stemming, trekt doorheen strijkers en klavier, waarna Ravel thematisch materiaal in ontwikkeling brengt om het vervolgens formidabel te laten culmineren. Dit ganse deel is in feite een plechtig (meta-)commentaar op het trio in zijn geheel. De woeste piano van Anne-Lise Gastaldi duwt de luisteraar bijna van zijn of haar zitje, maar zo geëxalteerd als ze de heftige akkoorden neerpoot, zo sensitief is tegelijk haar timing en precisie. Het Trio George Sand neemt bovendien risico's, wat in deze muziek een goede keuze lijkt. Van een stoffige Ravel wordt tenslotte niemand vrolijk...
