Voor Manou Gallo bassiste van Zap Mama werd, had ze zich reeds op een drastische manier in de kijker gespeeld binnen haar gemeenschap in Divo, een stadje in het westelijk deel van Ivoorkust. Naar eigen zeggen werd ze zelfs tot op zeker hoogte voor een heks aanzien, toen ze op de atombra (de grote drum) begon te spelen tijdens een begrafenisceremonie, een handeling de normaliter alleen door mannen gesteld mag worden. Ritmische drive zal vanaf dan een constante zijn in haar muzikale leven dat zich verder ontwikkelt via de basgitaar, Zap Mama en de Tambours de Brazza.
In 2001 wordt het tijd om haar eigen groep te starten en een jaar later verschijnt haar eerste album ‘Dida’. In de daarop volgende jaren stampt ze nog meer bands uit de grond (Djiboi, Manou Gallo Experience en de semi-akoestische Women Band) en tussendoor vindt ze nog tijd om een tweed album (‘Manou Gallo’, 2007) op te nemen. In de zomer van 2009 werkt ze aan ‘Lowlin’, een plaat waarvoor de demo’s opgenomen worden in Abidjan, Brussel, Kopenhagen en Budapest, waarbij ze op de steun kan rekenen van o.a. Kahdja Nin, Marie Daulne, Laïla Amezian, en Baï Kamara. De plaat verschijnt in 2010.
Over de audio
Het gaat Manou Gallo in ‘Nanan’ niet om een overdonderende Afrikaanse indruk vol bezwerende rituelen of donderende percussie. Ze laat daarentegen eerder een fijn en ritselend Afrikaans geluid horen, gezegend met zoete samenzang, zachte percussie en twinkelende gitaren. Wanneer ze enkele strijkers aan de mix toevoegt komt ze op gevaarlijker terrein. Gelukkig worden de klassieke westerse instrumenten zo fijnzinnig en gebalanceerd in het geluid geplaatst dat ze de algemene sound alleen maar rijker maken. Reken daarbij de poppy opstijgende harmonie en ‘Nanan’ is een pretentieloos stukje moderne afro dat charmeert en boeit door de spontaniteit en de soepele ritmische drive.
Meer over Manou Gallo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
