Het duurde tot zijn vijftiende voor Ruben Machtelinckx (1986) een gitaar in zijn handen kreeg. Negen jaar later studeerde hij af aan het conservatorium van Antwerpen en werkte hij samen met muzikanten als Kris Defoort, Erwin Vann (met wie hij de band Phynt leidde), Bart Maris, Chris Joris en Peter Evans (die voor Jazz Middelheim 2010 coach was van de groep Le Pragmatisme du Barman waarin Machtelinckx een plaats had naast o.a. Teun Verbruggen).
Met een nieuw kwartet stapt hij echter resoluut als leider naar voor, geen vanzelfsprekende opdracht voor wie naast zich de IJslandse gitarist Hilmar Jensson (Tyft, Alas no Axis, Trevor Dunn), rietblazer Joachim Badenhorst (Mogil, Baloni, Han Bennink, Clarino, Tony Malaby`s Novela) en bassist Nathan Wouters (Banjax) heeft staan. ‘Faerge’, de eerste plaat van het kwartet, werd opgenomen in Denemarken en verscheen op het Belgische El Negocito label. De ontmoeting met de meer ervaren collega’s resulteert niet in een wedstrijdje armworstelen, maar klinkt integendeel opvallend sober, sereen en doordacht zonder ooit saai, onverschillig of koud te worden. Een opvallend volwassen werkstuk van iemand die de kaap van de dertig nog lang niet gerond heeft.
In de tweede helft van ‘Faerge’ verandert gitarist Ruben Machtelinckx het geluid van zijn kwartet gevoelig. Waar tot dan toe steeds het melodische materiaal voorop stond, maakt hij nu ook gebruik van abstracte noise (het ruisen van de gitaarversterkers wordt bovendien alles behalve onderdrukt), in ‘Danish Funeral’ zelfs met een industrieel randje. De industriële sound is hier echter niet die van een fabriek in volle bedrijvigheid, maar van een verlaten terrein, waar door de wind het materiaal esthetisch gaaf en subtiel begint te ritselen en rammelen.
Het is bassist Nathan Wouters die vanaf 1:47 wat metrische regelmaat in de muziek brengt, maar het is nog wachten tot 2:13 alvorens basklarinet en één gitaar een melodie binnenloodsen, terwijl de andere gitaar op de achtergrond de herinnering aan de industriële site levendig houdt. De melodie en de begeleiding zijn echter vrij van harmonische of tonale spanning, waardoor de ontwikkeling half willekeurig lijkt te verlopen.
Plots verdwijnt het herkenbare materiaal en duikt het kwartet weer in de abstractie. Ook nu is het klankbeeld echter niet statisch. Zonder grote breuken te veroorzaken, beweegt het geluid tot opnieuw de contrabas voor houvast zorgt (5:49). De melodie van gitaar en basklarinet lijkt zich van ver aan te kondigen, maar wanneer die twee op 6:27 dan tenslotte echt binnenvallen, doen ze dit met heel ander materiaal dan daarvoor. Pas in tweede instantie duikt het thema van de eerste melodische passage terug op.
