Over een tijdspanne van meer dan vier decennia heeft Luciano Berio veertien Sequenzas bij elkaar geschreven. Solowerken voor een uitgebreid pallet aan instrumenten, van zang over viool en trompet tot accordeon en gitaar. In deze stukken onderzoekt Berio de technische en de muzikale mogelijkheden van een instrument (en vaak ook van één bepaalde speler voor wie het is geschreven). Door herhaling en contrast creëert hij vanuit monofone elementen een polyfone structuur. Deze 'Sequenza VI' was oorspronkelijk geschreven voor altviool, maar Arditti-cellist Rohan de Saram transponeerde het een octaaf lager en bracht het werk op cello. Zo werd de alternatieve versie 'Sequenza VIb' geboren.
Over de audio
De beenharde tremolo's waarmee het werk begint, laten er weinig twijfel over bestaan: er hangt spanning in de lucht. De voortdurend wisselende tonen in combinatie met de constante korrelige textuur die de tremolo erbovenop legt zorgt voor een dreigende, dramatische sfeer. Bovendien heeft de ééntonigheid van de tremolo-textuur een bezwerend effect. De luisteraar kijkt als een konijn naar twee op zich afstormende koplampen en slaagt er niet in ook maar één poot te verzetten en het gevaar te ontvluchten. Zelfs de kleine adempauzes die af en toe worden ingelast kunnen niet helpen. Ze zijn te kort om bij zinnen te komen en de apocalyptische chaos te ontvluchten.
Na een zestal minuten volgt eindelijk de luwte. De dreiging gaat over in zenuwachtigheid en occasioneel zelfs ontspanning. Krachtige uitspattingen maken echter dat het nooit helemaal veilig wordt. Uiteindelijk vindt de cellist na wat zenuwachtig gewriemel nog één keer de kracht om verwoestend uit te halen waarna het werk langzaam uitsterft.
Meer over Luciano Berio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
