Voor de Nederlandse componist-pianist Louis Andriessen (1939) lag de stap naar een carrière in de muziek voor de hand. Voor lessen compositie kon hij terecht bij zijn vader Hendrik, waarna hij verder studeerde bij Kees van Baaren en Luciano Berio (Milaan). In de jaren '70 liet hij zich opmerken met maatschappelijk bewogen werken. In 1968 werd het theater Carré tijdens een concert zelfs omsingeld door de politie, op verdenking van revolutionaire activiteiten. Binnen zijn maatschappelijk geïnspireerde oeuvre neemt 'De Volharding' uit 1972 een voorname plaats in. Niet alleen laat hij hier voor het eerst zijn affiniteit met het Amerikaanse minimalisme horen, het werk was ook het startschot voor het Orkest De Volharding, samengesteld uit muzikanten uit de klassieke en de geïmproviseerde muziek onder leiding van Andriessen en saxofonist Willem Breuker. Met het orkest had Andriessen de bedoeling om zijn muziek naar de brede massa te brengen. In 2009 werd het orkest opgedoekt na het stopzetten van de subsidies. Vijf jaar na 'De Volharding' schreef Andriessen 'Hoketus', nog een werk dat zou resulteren in het oprichten van een ensemble.
Andriessen schreef in opdracht van symfonische orkesten als de San Francisco Symphony, het BBC Symphony Orchestra, het Kronos Quartet, de London Sinfonietta en ensembles als het Ensemble Modern, het Ensemble InterContemporain en de Bang on a Can All Stars. Als componist werkte Andriessen same met Robert Wilson (voor 'De Materie') en tot drie maal toe met regisseur Peter Greenaway: voor de film 'M is for Man, Music, Mozart' en de opera's 'ROSA Death of a Composer' and 'Writing to Vermeer'.
Over de audio
Andriessen schreef 'Workers Union' voor een niet ander bepaald ensemble van luide instrumenten, waarbij hij de muzikanten vraagt om dissonant en agressief te spelen. Niet vanzelfsprekend, aangezien het ritme wel duidelijk uitgeschreven werden, maar de toonhoogte niet. Deze laatste parameter wordt namelijk genoteerd ten opzichte van één lijn die het middenregister van het gekozen instrument aangeeft. Welke noten een uitvoerder precies kiest, wordt door Andriessen dan ook vrij gelaten. Dit zorgt voor een heel typerend klankbeeld van herhaalde ritmische structuren (echter nooit langdurig) die verschuiven van het ene register naar het andere.
Deze opname is niet in de handel verkrijgbaar.
Meer over Louis Andriessen
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
