Er zijn er weinig die Lieven Tavernier van naam zullen kennen. Toch is zijn muziek te omschrijven als Nederlandstalig erfgoed. De kalende Oost-Vlaming is namelijk de man achter kleinkunstklassiekers als ‘De Eerste Sneeuw’ en ‘De Fanfare Van Honger en Dorst’, nummers waar Jan De Wilde naam mee maakte. Ook andere artiesten putten uit het oeuvre van deze liedjessmid, waarvan Thé Lau, Erik van Neygen en Gerard Van Maasakkers maar enkele zijn. Dit betekent echter niet dat Lieven Tavernier met ‘Witzand’ aan zijn proefstuk toe is als vertolker, integendeel zelfs. Eerder bracht hij in de vorm van ‘Doe Het Licht’, ‘Ilja’, ‘Niet Voorbij’ en ‘Wind En Rook’ al vier albums uit.
Voor dit jongste project slaat Lieven Tavernier een nieuwe weg in. Ondermeer in navolging van Johnny Cash, Neil Diamond en Bobbejaan Schoepen werd hij op sleeptouw genomen door een jong veulen uit de producersgilde, die zijn muziek van een hedendaags elan moest voorzien. Het gaat om Koen Gisen, een man die eerder ondermeer voor The Bony King Of Nowhere productiewerk verzorgde. Dat deze verjongingskuur aardig werkte, wordt al snel duidelijk door de thematiek van het album. Nostalgisch gaat Tavernier terug naar zijn jeugdige jaren, waarin hij ondermeer liefde zocht in de Gentse binnenstad. De wollen sokken heeft hij intussen ook uitgetrokken. Voor ‘Witzand’ ruilde hij zijn akoestische gitaar in – al dan niet door toedoen van Koen Gisen – en kwam op de proppen met een elektrisch snaarinstrument. Ten slotte mag ook de samenwerking met jonger geweld als An Pierlé, Gisens eega, niet over het hoofd gezien worden. Sporadisch was zij te horen als achtergrondstem en ook tekende ze voor enkele pianobijdragen.
Erg schoon is het illusionaire titelnummer met een detaillistische sleutelrol voor An Pierlé. Op golven van de countrymuziek neemt Lieven Tavernier de luisteraar mee naar de Noord-Franse kust, gemeente Wissant. Dit is een verbastering van ‘Witzand’. Lang geleden lagen de grenzen van Vlaanderen namelijk aanzienlijk zuidelijker. Vrij dromerig en via poëtische verzen wordt een begoocheling verwoord waarin drie borstgrage zusters een zeeman fnuiken.
“Hun gouden haren glansden / vielen neer als vlas / zachter dan de Leie / die het vlas van Kortrijk wast /Diep lagen hun ogen / ogen hard als stro / dieper dan de kreken van Sint-Jan-In-Eremo”, waarna An Pierlé bezwerend fluistert: “Slaap zacht lieve zeeman, slaap zacht “.
