Ze is als actrice verbonden aan het Toneelhuis, was te horen in Het Zesde Metaal, met haar eigen band Louisa’s Daughter en in het voorprogramma van Iva Bittová. Eerder verscheen er al een ep ‘Louisa’s Bolero’, maar nu is er ‘Troops’, Liesa Van der Aa’s eerste album, een plaat waarop ze de meeste partijen zelf inspeelde: viool (Van der Aa’s instrument sedert haar vijfde), percussie, piano, clavichord, melodica, orgel en Rhodes.
Met enkele gastpassages van o.a. DAAU, trompettist Jon Birdsong, een flard van Louisa’s Daughter, maar vooral de assistentie van opnameleider en mixer Boris Wilsdorf (Einstürzende Neubauten) is ‘Troops’ een album geworden dat luisteraars lang zal heugen. Vooral wie vindt dat minder, meer is, mag de kalmeringsmiddelen bij de hand houden.
Bij de songs werden ook clips gemaakt, waarvoor creatievellingen als Guy Cassiers en Marc Lagrange volledige vrijheid kregen.
Nee, er komt geen gitaar aan te pas, maar meer ronkend en smorend heeft een riff zelden geschald. Liesa Van der Aa laat op ‘Lost Souvenir’ horen hoe ongewassen een viool kan klinken en eveneens dat ze geen fan is van reductionisme: er kan steeds nog meer bij. Toch valt in de structuur van ‘Lost Souvenir’ ook op hoe ze een spel van in- en verkorting speelt. Al zit dat dan niet op het geluidsniveau, maar in het gebruik van de basisriff.
Die zet autoritair in, maar wordt vanaf 0:21 beperkt tot een herhaald fragment dat metrisch even onregelmatig ingezet wordt. Wanneer de riff in volledige gedaante terug opduikt, begint Van der Aa haar stem te verdubbelen, een procedé dat gedurende het nummer steeds verder doorgevoerd zal worden.
Op 1:13 is de riff weer in afgeslankte gedaante te horen, maar de echte grote breuk komt er vanaf 1:44. In een aanvankelijk zachter deel wordt de zangstem steeds in meer en meer lagen gestapeld, waarbij het louter harmoniseren opgegeven wordt en er zich polyfone melodieën ontwikkelen.
Dit loopt over in de onafwendbare terugkeer van de riff (maar nu met een verder geharmoniseerde stem), waarna die basisformule nog verder uitgebeend wordt dan in het eerste deel: meer dan een steeds herhaald akkoord blijft er niet van over. Het is wachten tot op 3:34 de riff terug in volledige gedaante opduikt, nu aangevuld met een fluitende bovenlaag, zoals de zangpartij later het gezelschap krijgt van de polyfone stapeling van het middendeel. Inderdaad: het mag wat meer zijn.
