Zangeres Laïla Amezian is afkomstig uit Tanger, Marokko, maar woont momenteel in Brussel. De heterogene cultuur van de Belgische hoofdstad heeft haar sporen nagelaten in de carrière Amezian. Zo was ze te horen in breed repertoire van Frans chanson, klassiek, jazz en rock tot Arabo-Andalusische muziek en trad of nam ze op met DJ Grazzhoppa, Oblomow en Studio Pagol. Ze stond ook mee op het podium van KVS toen die locatie in 2006 terug open ging met Uit de Bol/Coup de Choeurs van Alain Platel en Fabrizzio Cassol.
Daarnaast was en is Amezian ook actief met eigen projecten: Arabanda (waarmee ze Arabo-Andalusische muziek brengt met accordeon) en Bast, haar eerste soloproject, gebaseerd op teksten van de profeet Khalil Gibran. Teksten van deze laatste gebruikte ze, naast die van andere Arabische schrijvers, ook voor TriOde. In deze nieuwe band overbrugt Amezian de kloof tussen haar Maghreb-wortels en de jazz met de hulp van celliste Anja Naucler en percussionist Stephan Pougin. Gastbijdrages op het album ‘TriOde’ zijn er van trompettist Laurent Blondiau en gitarist-arrangeur Michaël Grébil.
Soms is wat niet gezegd wordt even sterk als wat wel uitgesproken wordt, zo ook in ‘Daatakoum’ op tekst van Khalil Gibran. Het vaste metrum van de groove is voelbaar, maar wordt niet letterlijk gespeeld. Stem, cello en trompet zijn zuiver melodisch en spelen over de “maten” heen. Percussionist Pougin van zijn kant is te sober om de “beat” volledig te geven, waardoor de luisteraar, op basis van de hints van de muzikanten, maar zelf de pulsen moet invullen.
In het begin is er zelfs van een puls hoegenaamd geen sprake, wanneer trompettist Laurent Blondiau het nummer vrij inleidt met zuivere tonen, afgewisseld met klankeffecten. Het is pas wanneer Pougin invalt dat er iets van metrische duidelijkheid ontstaat.
Wanneer Amezian de wat onregelmatig schommelende melodie binnenbrengt, wordt de Arabische gedaante van de muziek volledig. Blondiau zorgt vanaf dan voor een tegenstem, later verdubbeld door de cello. De trompettist knijpt er even tussenuit om later als improviserend solist de centrale plaats van Amezian over te nemen. Wanneer deze laatste terugkeert, blijft Blondiau zijn eigen weg gaan, wat in combinatie met de melodie en de tegenstem van Naucler resulteert in driestemmige polyfonie.
