Ruim honderd cd's telt de catalogus van het W.E.R.F.-label op dit ogenblik. In het bestek van een kleine twintig jaar is de platenmaatschappij verbonden aan het gelijknamige cultuurhuis uitgegroeid tot een van de belangrijkste (zoniet de meest belangrijke) vertegenwoordigers van de Belgische jazz. Pianist en componist Kris Defoort was in 1993 een spilfiguur bij de oprichting van een label rondom de Bruggse jazztempel, en nog steeds is hij een van de meest getalenteerde muzikanten in hun gelederen. De verjaardag van de honderdste release werd dan ook met een driedelige Defoort-box gevierd. Naast een heruitgave van het schitterende 'Sound Plaza' een een live-registratie van een recent soloconcert opgenomen in Tokyo, bevat de editie ook een nieuwe trioplaat van Defoort. Zin voor avontuur is gegarandeerd dankzij jonge snaak Lander Ghyselinck aan de drums en meanderend bassist Nicolas Thys als al wat oudere kompaan aan de elektrische bas.
'Live in Bruges' is bovenal het bewijs van het feit dat Defoort blijft zoeken naar een waardevol, nieuw geluid binnen de jazz. Hij zweert zijn zin voor lyriek niet af, maar laat op de trioplaat ook expliciet ruimte voor zijn twee metgezellen en bedeelt zichzelf soms een weinig dankbare begeleidende rol toe. Het is Lander Ghyselinck die met een ritmisch motief de compositie 'Le Lendemain du Lendemain' op gang trekt, waarna zich een collectieve improvisatie ontspint. Deze drijft, zoals wel meer nummers op de plaat, manifest op een strakke drumlijn. Geen erg, want Nicolas Thys plaatst een dik aangezette, wat funky lijn boven Ghyselincks tegendraadse grondlaag. Defoort gaat op zijn beurt erg akkoordisch te werk en maakt van zijn improvisatie geen queeste naar onontgonnen gebieden, maar probeert de spanning erin te houden en houdt het bij een suggestieve, vrij beperkte improvisatie. Dit Defoort-trio is dan ook helemaal anders dan wat men op basis van 's mans klassieke composities zou verwachten. Het enten van de muziek op tempowijzigingen en stoutmoedige miniaturen aan de drums, plaatst het klavier niet langer centraal. Hierdoor ontstaat een open geluid, misschien verwant aan de DrumLessons van Christian Prommer, maar allicht meer delicaat en inventiever.
