Gebrek aan ambitie kan Kris Defoort niet verweten worden, evenmin als een beperkte muziekhorizon. Geboren op 30 november 1959 gaat Kris Defoort op 19-jarige leeftijd naar het conservatorium van Antwerpen om er blokfluit en oude muziek te studeren. Vanaf 1982 verandert hij op het conservatorium van Luik het geweer van schouder en richt hij zich op hedendaagse klassieke muziek en jazz. Vijf jaar later vertrekt hij naar New York waar hij aan de Long Island University zijn studies verder zet, opnames maakt met ondermeer drumlegende Jack DeJohnette en in het orkest van Lionel Hampton terecht komt. Wanneer hij in 1990 terugkeert naar België en in 1991 het ensemble K.D.'s Basement Party opricht, lijken de kaarten helemaal geschud in het voordeel van de jazz. Op het einde van de jaren '90 richt hij dan Dreamtime op, een ensemble met naast een jazztrio, trombone, trompet en sax ook hobo en cello. De klassieke muziek heeft Defoort dus nooit losgelaten, iets waar zijn opera 'The Woman Who Walked into Doors' (2001) en ook 'ConVerSations / ConSerVations' (2003) klinkende bewijzen van zijn. Vooral bij dit laatste project laat Defoort zijn wie en wat er allemaal in zijn muzikaal universum rondspookt: hedendaagse klassieke muziek, swing, jazzsolo's en referenties naar barokcomponisten als Claudio Monteverdi en John Dowland tonen Kris Defoort als een muzikale homo universalis. Dat het bij hem daarbij niet gaat om een vlot klinkende clash van stijlen, maar om een nieuwe, eigen muziektaal die al haar invloeden respecteert en in ere laat, maakt dat Defoort een heel eigen plaats inneemt binnen de hedendaagse muziek.
Over de audio
'In Pentimento I / Purple Red' speelt Defoort een subliem spel van herkenning, herhaling en variatie. Als een refreinacht duikt geregeld een vaag herkenbare basis op die bol staat van de subtiele tempowisselingen. Nu eens plaats Defoort er door elkaar krioelende instrumenten op, dan weer gaat hij voor een oosterse melodie. Hierdoor wordt het refrein telkens anders en blijft het toch ook min of meer hetzelfde, waardoor de compositie zelf van het ene deel in het andere glijdt. Soms zonder dat de luisteraar er zich van bewust is. Bovendien mobiliseert Defoort hier niet alleen zijn ensemble Dreamtime (een kruising tussen een ensemble voor hedendaagse klassieke muziek en een jazzcombo), maar ook het Danel strijkkkwartet. De combinatie van jazz en klassiek door een amalgaam van blazers, een jazztrio en strijkers, geeft dit stuk een haast magische kleur.
In deze live-opname valt op hoe strak en duidelijk Dreamtime en Danel Defoorts partituur vertolken. Hier en daar zijn kleine slordigheidjes te horen, maar gelet op de verraderlijke tempowisselingen en de ritmische en melodische kronkels van Defoort kunnen die oneffenheden bezwaarlijk onoverkomelijk genoemd worden.
Koen Kessels (dir); Quatuor Danel: Marc Danel, Gilles Millet (vl); Tony Nys (avl), Guy Danel (c); Dreamtime: Pierre Bernard (fl), Joost Gils (hb), Jeroen van Herzeele (ts), Laurent Blondiau (tp), Geoffroy de Masure (tb), Michel Massot (t, tb), Bart Quartier (marimba, vib), Otti Van der Werf (eb), Eric Thielemans (d, perc), Kris Defoort (p)
Meer over Kris Defoort
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
