Kaboom Karavan is Bram Bosteels. Soms toch, want even gemakkelijk nodigt hij bevriende muzikanten uit om mee te komen spelen (Stijn Dickel, Fred Van de Moortel, Köhn, Karen Willems, Gerrit Valckenaers, Joachim Devillé, Thomas Olbrechts) zowel op plaat als live. Duidelijker wordt het er dan allemaal niet op en dat is maar goed ook, want de klankwereld die Bosteels met akoestische instrumenten (al dan niet zelf gebouwd), andere geluidgeneratoren en elektronica genereert, is van een zeldzame, betoverende kwaliteit. Die werd al voor de eeuwigheid vastgelegd op drie releases: ‘Short Walk With Olaf’ (2007, opnieuw uitgebracht in 2013), ‘BarraBarra’ (2011) en ‘Hokus Fokus’ (2013), allemaal gemasterd door pianist Nils Frahm. Bosteels’ muziek was ook te horen op drie ‘Mind the Gap’ cd’s van het magazine Gonzo (Circus) en in 2011 speelde hij in BOZAR in het kader van Bozar Electric. Naast muziek voor eigen projecten verzorgde Bosteels ook het geluid bij films en theater- en dansvoorstellingen.
Voor de liveset van Kaboom Karavan waren we enkele jaren terug op zoek naar het snarenkader van een piano. Zo bracht een “gratis af te halen piano” zoekertje me in een Gents appartement op de derde verdieping. De jonge bewoonster had jarenlang trouw op het instrument gespeeld, maar door een nakende verhuis naar een veel kleinere woonst had ze noodgedwongen beslist: hij moet weg.
Het afscheid was zwaar. Maar de piano veel zwaarder, de trappen steiler en de gangen smaller. Na enkele voorzichtige pogingen om de overtollige, zware onderdelen los te maken, bleek een zware voorhamer de enige optie. Even later weergalmden dus de waanzinnig luide, apocalyptische klanken van Brutus die, in het kleine appartement van een onbekende jonge vrouw, haar dierbare piano in elkaar smasht. Ik vroeg haar vooraf aarzelend of ze erbij wou blijven. Ze bleef, maar met haar ogen dicht.
‘Ge moet klaar zien’ is grotendeels gebaseerd op een oude improvisatie-repetitieopname, gemaakt samen met Stijn Dickel en Fred Van de Moortel rond de (intussen geprepareerde ) piano van hierboven.
Deze opname heb ik nadien licht herwerkt, voornamelijk door ze in te korten en er enkele kleuren aan toe te voegen. Stijn start een patroon van lage pianotonen. De snaren worden niet rechtstreeks aangeraakt, maar wel via stroken plakband die op de snaren kleven, wat zorgt voor een gedempter geluid. Het ritme is repetitief en loopt door tot het einde, maar de klankkleur en dynamiek veranderen continu. Een minuut ver bouwen Fred en ik spaarzaam verder op met (ongedempte) hogere pianosnaren.
Vanaf 1:40 komen er snelle, (a)ritmische, melodische pulsen bij, gecreëerd door een klassieke akoestische gitaar met elektrische molentjes te bespelen. Na ongeveer 2 minuten wordt geleidelijk een mantrastem ingebracht: de klaagzang van een bejaarde vrouw, oorspronkelijk opgenomen voor een theatervoorstelling van Peter Verhelst. De intensiteit ervan geeft muzikanten een goeie focus, daarom recycleerde ik ze enkele keren in een live-context. Van 2:40 tot einde hoor je o.a. nog de atonale, hoge, piepende klanken van een verroeste hendel.
De opname stopt vrij abrupt, je hoort Stijn lachen tussen 3:30 en 3:35, vermoedelijk vanwege de “pas op da ge daar ni tegen stampt, want de heilige Moeder Gods is heilig” ( 3:24 tot 3:30).
