Julien Neto is een jonge Parijzenaar, die al jaren ongemerkt aan zijn muzikale carrière timmert. Onder verschillende pseudoniemen maakte hij al remixes en nummers voor compilaties op het Engelse Type-label, die echter nooit een groot publiek bereikten. Met 'Le Fumeur du Ciel' heeft Neto zijn eerste langspeler uit, en het is geen toegankelijke plaat geworden. De wereld van de Fransman is donker, ijl, soms zwaarmoedig, maar even vaak minimalistisch en ongrijpbaar. Niet dat het een ondraaglijke plaat is, daarvoor relativeert Neto zichzelf voldoende, maar toch overweegt de duisternis. De luisteraar wordt afwisselend in slaap gewiegd en wakker geschud, en die combinatie werkt wonderwel.
Over de audio
'IV (Keats)' is een mooi voorbeeld van het dubbelzinnige muzikale universum op 'Le Fumeur du Ciel'. Het nummer begint met een melancholische, warme saxofoonmelodie die al snel wordt bijgesprongen door spaarzame piano- en basbegeleiding. Om de dreigende sfeer wat te verzachten, komen er al snel korte, verhakkelde samples van diezelfde sax bij die het geheel een nog dromeriger sfeer geven. Ook de spacy synthklanken en borrelende elektronische geluiden brengen wat licht in de duisternis. Maar niet voor lang, want een zware synthpartij komt de boel opnieuw richting afgrond sturen. Om het allemaal nog wat mysterieuzer te maken verwerkt Neto ook wat onverstaanbare flarden gesproken dialoog in het nummer, die alleen maar tot de dreigende sfeer bijdragen. IV zou de soundtrack kunnen zijn bij een zeer spannende filmscène, al is het volstrekt onduidelijk waar het gevaar vandaan komt. En zoals in de betere spannende films verdwijnt de dreiging ook ineens, voorzichtig maar zeker, en zo borrelt het nummer stilaan richting stilte. Duister, bevreemdend, maar met af en toe met een sprankeltje hoop en troost, zo klinkt 'IV (Keats)' en daarmee ook de hele plaat.
Meer over Julien Neto
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
