Er is voor Julia Kent geen ontkomen aan: ook de volgende jaren zal ze nog moeten leven met het etiket “celliste van Antony and the Johnsons”. Niet geheel onterecht, want Kent was op het in 2005 verschenen‘I Am a Bird Now’ (de plaat die de grote doorbraak voor de groep betekend) niet alleen als uitvoerder te horen, maar tekende ook voor de strijkersarrangementen.
Haar carrière beperken tot die groep is echter de waarheid onrecht aandoen, want in het verleden speelde de in Vancouver (Canada) geboren, maar nu in New York wonende celliste ook in de cellogroep Rasputin en werkte ze samen met artiesten als Angels of Light, Ben Weaver, Devendra Banhart, Donovan, Angela McCluskey en William Parker.
Naast haar aciviteiten met andere muzikanten is ze ook solistisch te horen, waarbij ze zich bedient van effectpedalen en veldopnames, maar vooral van haar loopstation. Zo is ze in staat om een romantische, rijke meerstemmigheid op te bouwen. Haar solodebuut ‘Delay’ verscheen in 2007. Voor opvolging wachtte ze meer dan drie jaar, want pas in augustus 2010 verscheen de ep ‘Last Day in July’, de voorloper van een nieuwe full-cd.
Over de audio
In ‘Carapace’ geeft Julia Kent zich weer over aan wat ze het liefst doet: het stapelen van lagen om zo een harmonisch klankweefsel op te bouwen: toegankelijk en consonant. Gelukkig doet ze soms meer dan louter dat en een voorbeeld van dat “meer” is hier duidelijk te horen.
De verschillende loops die Kent geleidelijk aan boven elkaar plakt, worden extra gemakkelijk te onderscheiden, omdat ze er verschillende speeltechnieken voor gebruikt, waarbij het “klassieke’ strijken pas relatief laat opduikt. Bovendien verrijkt ze de klank met effecten, waardoor haar vocabularium verder wordt uitgebreid.
De inzet van ‘Carapace’ gebeurt saltato (springboog) waarbij met de haren van de strijkstok op de snaar getikt wordt. Meteen daarna wordt er een tweede, dit keer gestreken laagje op geplaatst, alleen gaat het hier om fijne, spookachtige flageolettonen en niet om de vertrouwde, meer conventioneel gestreken klanken.
Na 18 seconden komt een dalend motiefje binnen dat pizzicato gespeeld wordt en dat voorzien is van een herhalend delay-effect. Pas vanaf 0’33” duikt de eerste “gewoon” gestreken cellopartij op die meteen zorgt voor brede samenklanken. Die gaan vanaf 0’47” over in een stijgende melodie, waarbij de duur van noten gehalveerd wordt en de muziek lijkt te versnellen.
Vanaf 1’29” begint het tweede deel van de track, waarbij de onderbouw bewaard blijft, meer er een nieuwe melodie op geplaatst wordt.
Net voor de grens van de twee minuten begint het nummer opnieuw met de saltato- en flageolettonen, later opnieuw gevolgd door de pizzicatoklanken (met delay) en de brede, stijgende melodie, gevolgd door nieuw materiaal in de gedaante van een melodie met kleine sprongen (vanaf 2’35”).
Meer over Julia Kent
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
